
วสันต์ฤดูเวียนผ่าน คนึงถึงกานต์ แลผ่านมองไปมิเห็น
เช้าสายบ่ายเที่ยงถึงเย็น มองไม่มิเห็น เฉกเช่นดังเหมือนทุกวัน
เหมันต์เวียนแทนวสันต์ หมุนเวียนเปลี่ยนพลัน ให้ฉันเปล่าเปลี่ยวอุรา
คิมหันต์นำความเหงามา พร้อมทั้งยังพา ความร้อนรุมเร้าในใจ
จากวันที่เธอห่างไกล จันทร์ถึงศุกร์ไซร้ ยังรอด้วยใจมั่นคง...






ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า