อยากจะหลับตาลงตรงโคนรุ้ง
แทบเวิ้งวุ้งจันทร์ล่มจมดวงหาย
ห่มแพรดินผ้าดาวรอคราวตาย
คืนเศษลมสุดท้ายแด่สายลม
มีแต่ฝนเต็มฟ้ามากระหน่ำ
เช้าจดค่ำใจขื่นสู้ฝืนข่ม
ตะวันแพ้แพฝนหล่นระดม
ปล่อยดุ่มงมเดาทางอยู่ข้างเดียว
มิคาดหวังสิ่งใดเลิกไขว่คว้า
ทะเลเค็มน้ำตา ข้น ปร่า เหนียว
ถนนสายแข่งขันอันคดเคี้ยว
ฉันขอเลี้ยวหยุดทีเถิด...ที่รัก
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
