อ่านกวีที่วาง...ณ กลางดึก
แนบผนึกนึกห่วงในช่วงหนาว
ท่ามสงบพบเสี้ยว...อันเกรียวกราว
ผูกเรื่องราวในใจให้ใคร..รอ
ในความดึกศึกสงบ..แต่จบยาก
ใจอีกฟากถูกฝึก..ไม่สึกหรอ
แต่กับคนที่เก็บ..เจ็บไม่พอ
ต้องเคล้าคลออารมณ์..ให้สมควร
ค่าความต่างห่างแยก..ถูกแทรกคั่น
ด้วยหมายมั่นกับเมิน..จนเกินหวน
เห็นหมอกฝนบนหน้าต่างก็ครางครวญ
วาดหัวใจรัญจวน..ยิ่งชวนกลัว
รอรับแสงเฉิดฉัน...ด้วยกันไหม?
กระจกใสไร้ฝ้า..ฟ้าสลัว
ลืมเถิดนะฟ้าหม่น..กับฝนนัว
ทำใจตัวให้แกร่งกร้าวอย่า...ร้าวใจ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
