>>..ที่เมืองมะละแหม่งปู้นนนน ในสวนลำไย มีกระท่อมไม้ไผ่น้อยปลูกอยู่หลังหนึ่ง
มีสาวคนงามนางหนึ่ง ท่าทางใจดี ลูก ผัว บ่อมีเป็นดีเอ็นดูล้ำ ชื่อว่า กุสุมา
ทุกวันกุสุมาจะใช้ชีวิตอยู่อย่างสงบ ในสวน กุสุมาจะเก็บผักในสวนมาทำอาหารกิน
ใช้ฟืนจากไม้ลำไยแห้งทำเป็นเชื้อเพลิง มีหม้อดิน ใช้เป็นหม้อแกงตั้งในเตาไฟสามเส้า
มีกล่องข้าวเหนียวหนึ่งอัน มีขันโตกสำหรับวางกับข้าวเพื่อนั่งทานข้าวที่ริมระเบียงบ้าน ม่วนแต้แต้ เน้อ ปี้ น้องงงงง
>..ทุกทุกวันพี่มังฉงายจะมาสีไวโอลินฮ้องเพลงจีบกุสุมาทุกวั้น แต่อ้ายเปาบุ้นจิ้นเปิ้นก็ส่งจดหมาย
ซาอุดิอารเบียฝากเมลล์บ้านปัญญาไทมาให้กุสุมาคือกันเน้อจ้าว บอกว่าที่ซาอุดิอารเบียมีแต่ทราย
ร้อนก็ร้อน ต้นไม้ก็มีแต่ต้นกับหนาม บ่มีใบ
>..กุสุมามานั่งคิดเปรียบเทียบ..ต้นไม้อ้ายเปาบุ้นจิ้น..กับต้นไม้กุสุมา อะหยังมันบ่อคือกั๋น(ทำไมถึงไม่เหมือนกัน)
อย่างไดก็คิดบ่ออก กุสุมา ไคร่หั้น(อยากเห้น) ไคร่หัน(อยากเห็น) ต้นไม้อ้ายเปาบุ้นจิ้น แต้ แต้ เน้อออ
อ้ายเปาบุ้นจิ้นต้องจุ๊กุสุมา แน้ แน่ เลยยยยยย
>..พอพี่มังฉงายมาแอ่วหากุสุมา กุสุมาแกล้งถามพี่มังฉงายว่า เคยไปแอ่วซาอุดิอารเบียก่อจ้าว
>..พี่มังฉงายรีบตอบว่า "เกยไปก่า"(เคยไปซี) กุสุมาก็ถามต่อว่า "ไปอย่างไรถึงจะถึงซาอุดิอารเบียจ้าว"
พี่มังฉงายตอบว่า เดินทางจากสวนลำไยบ้านเราในมะละแหม่ง เดินไปเรื่อยๆ จะไปเจอแม่น้ำแต่อ้ายจำชื่อไม่ได้แล้ว
ต่อรถไฟอีกที พอขึ้นรถไฟอ้ายก็หลับ พออ้ายตื่นอีกทีก็ถึงซาอุดิอารเบียแล่วววววว
>..กุสุมาดีใจมาก รู้ทางที่จะไปซาอุดิอารเบียแล้ว รีบเอาผ้าขาวม้า มาห่อผ้าห่อเครื่องใช้ที่จำเป็น
จะไปดูต้นไม้ไม่มีใบของอ้ายเปาบุ้นจิ้น จะขอพันธุ์ต้นไม้อ้ายเปาบุ้นจิ้นมาปลูกในสวนลำใย
มะละแหม่งจะมีต้นไม้บ่มีใบ ดอกมันจะเป็นแบบไหนน้ออออ ไคร่หั้น(อยากเห้น) ไคร่หัน(อยากเห็น)
พรุ่งนี้จะรีบตื่นแต่เช้ามืด เดินทางเลาะริมน้ำจากมะละแหม่ง ไปเจอแม่น้ำใหญ่เมื่อใด ต้องมีรถไฟให้ขึ้นแน่นอน
เดินมาทั้งวันไม่หยุดไม่ยั้ง ตอนเย็นก็มาถึงริมแม่น้ำใหญ่ มีป้ายบอกชื่อว่า "แม่น้ำโขง"
กุสุมาดีใจ๋ดีใจ นี่ละมั้งแม่น้ำที่พี่มังฉงายบอก แต่กุสุมาว่าเคยได้ยินผ่านๆมาบ้างเหมือนกัน แต่จำไม่ค่อยได้เท่าไหร่ ....
>..กุสุมา รีบเดินไปถามพี่ชายที่ยืนเต๊ะท่าอยู่ในป้อมยามตรวจคนเข้าเมืองว่า..พี่จ้าว ข้าเจ้า
จะไปซาอุดิอารเบียจะทำอย่างไรบ้างจ้าว พี่ชายเขาตอบว่า เออ.. อีหล้าน้องซิไปซาอุฯ ซั้นตี้(หรือ)
น้องไปซื้อตั๋วเคี้ยงบินทางพู้นเด้อ พร้อมกับชี้มือบอกทางกุสุมา ขอบคุณมากๆค่ะ แล้วกุสุมาก็รีบเดินไป
พี่ชายร้องตามกุสุมาว่า "อีหล้าบ่อแม่นไปทางนั้น(น้องไม่ใช่ไปทางนั้น) ไปทางพู้น (ต้องไปอีกทาง)
ทางนั้นไปลาวเวียงจันทร์ซั้นได๋" กุสุมาร้องตอบพี่ชายไปว่า..ค่ะค่ะ
>..กุสุมารีบไปซื้อตั๋วเครื่องบิน ดีแต่ว่าพี่มังฉงายให้เงินบาทไทยมาด้วย เลยซื้อตั๋วเครื่องบินง่ายขึ้น
กุสุมาขึ้นเครื่องบินได้ มานั่งนึกในใจว่าพี่มังฉงายพูดว่า พี่มังฉงายเขาขึ้นรถไฟนี่นา
แต่ช่างเถอะ อย่างใดแบบไหนก็ขอให้ถึงซาอุดิอารเบียของพี่เปาบุ้นจิ้นก็แล้วกัน
คนเช็คตั๋ว(แอร์)บอกว่า "พรุ่งนี้เช้าก็จะถึงซาอุฯเด้ออีนาง" กุสุมาขึ้นเครื่องได้ก็หลับ อย่างที่พี่มังฉงายบอกซีคร้า
... พอถึงซาอุฯเขาคงมาเรียกตื่นละนา
>..กุสุมาต๊กใจตื่นเสียงเขาเรียก "อีนางถึงแล่ว ลุก ลุก" กุสุมารีบหอบห่อผ้าลงมาจากเครื่องบิน ดีใจแต้ ดีใจว่า
ถึงซาอุดิอารเบียแล้ว ดีใจแต้ แต้ เน้อ.. จะได้เจออ้ายเปาบุ้นจิ้น
จะให้อ้ายเปาบุ้นจิ้นพาไปดูต้นไม้บ่มีใบ อ้ายเปาบุ้นจิ้นจะดีใจที่เห็นกุสุมาก่อน้ออออ
>..กุสุมารีบเดินไปที่ทางผู้โดยสารขาออก พี่สาวคนหนึ่งถามกุสุมาว่า "นางเจ้าซิไปทางได๋"
>..ว้าว ว้าวววว.. ภาษาซาอุดิอารเบีย กุสุมาฟังรู้เรื่อง พูดได้ด้วย กุสุมาตอบว่า
"ข้อยซิไปหาอ้ายเปาบุ้นจิ้น อ้ายเปาบุ้นจิ้นบอกว่าเขาอยู่ซาอุฯนี่ละคร้า" .."จั้งซั้น นางน้องรออ้ายเปาบุ้นจิ้นของน้องอยู่ที่นี่เด้อ
เดี๋ยวอ้ายของน้องคงซิมารับเอาดอก" พี่สาวบอกให้รออ้ายเปาบุ้นจิ้น กุสุมาก็นั่งลงรออ้ายเปาบุ้นจิ้น ซั่นแล่ว ซั่นแล่ว
>..กุสุมาเหลียวไปเห็นป้ายใหญ่เบ้อเร่อ เขียนบอกชื่อประเทศนี้ว่า "ซาอุดรธานี" แปล๊ก แปลก
ซาอุดิอารเบีย – ซาอุดรธานี เขียนไม่เหมือนประเทศของอ้ายเปาบุ้นจิ้นอ่ะ แง แงงงงงงง
..ตะละแม่..กุสุมา..
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
