[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กวีน้อย ลุ่มน้ำยาว]

...รักเสมอ...
...รักเธอที่สุด...
...ด้วยรักและคิดถึง...
...คิดถึงเธอเสมอที่รัก...
...คิดถึงตลอด...
...รักนะ...


"คิดถึงตลอด"
๐ คำลงท้ายจดหมาย..คือหมายว่า....
เนื้อความพร่าเลือนหาย..แม้หลายที่
คำลงท้ายไม่เพิ่ม..แบบเดิมที
เป็นวลี..ขาดประธาน..เนาว์นานมา

"คิดถึงตลอด"...เธอพรอดพร่ำ
คำควบกล้ำสื่อตรงส่งมาหา
อ่านซ้ำซ้ำตอนจบเหมือนสบตา
เป็นวาจาจริงใจ..อยู่ในตัว

บางฉบับหมึกจาง..เริ่มบางกรอบ
สีข้างขอบเหลืองแก่เป็นแผลทั่ว
ทุกเรื่องราวจดจำแม้คล้ำมัว
ที่ฉันกลัว..ลงท้าย..เริ่มคล้ายเลือน

๐ ยังคิดถึงอยู่ไหม?..ไม่อยากถาม
แต่เนื้อความเสียดายไม่หมายเหมือน
หลงเก็บกอดพรอดพร่ำที่ย้ำเตือน
กลัวแชเชือนเขียนส่ง....ลืม.ลงคำ



  emo_62ยังดีกว่า  จดหมาย    หลายฉบับ
อ่านแล้วพับ  จับขยี้     หนีความช้ำ
บางคนอ่าน   แล้วร้องไห้   ใจระกำ
ต้องขย้ำ   นั่งเศร้า   เคล้าน้ำตา

จ่าหน้าซอง    จดหมาย    ไว้หวานซึ้ง
ว่าส่งถึง     กวีน้อย      จาก"ณิสา"
ซองชมพู   ดูระรื่น     ชื่นอุรา
ครั้นพอเปิด    ซองมา      น้ำตาพัง

เนื้อความใน   บอกไว้ว่า   ขอลาก่อน
เจ้าบังอร    เชิญเราไป     รดน้ำสังข์
จากความรัก   ที่มีให้    กลายเป็นชัง
 ต้องมานั่ง    ค่นแค้น   แสนปวดใจ


กวีน้อย    ลุ่มน้ำยาว

[/b]