(ฝากต่อกร...ท่าน.การณ์ไกล) 
ทำไมเธอมองข้าม..ยามหมดรัก
คิดไสผลักถากถาง..จะห่างเหิน
พอเจอคนคร่ำครวญ..ฉันส่วนเกิน
ทิ้งให้เดินเดียวดาย..ละอายจันทร์
ฉันอาจเอื้อมเชื่อมสวรรค์...จึงปัญหา
ปรารถนาหวานชื่นร่วมคืนฝัน
กลับซ่อนซุกทุกข์ทวีเมื่อมีกัน
จวบถึงวันกลั่นน้ำตาขอ..ลาดาว
กล้ำกลืนเหงาเฝ้ารอ...น้ำคลอเนตร
ทุกข์อาเพท..ฝ่าฝืนค่ำคืนหนาว
ฟ้ากระจ่างอย่างแววเคยแพรวพราว
พอถึงคราว..ถูกลาสั่ง..จึ่งพรั่งพรู
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
