(ขออนุญาตเขียนแทนคุณแม่หลายท่านบนโลกนี้.. มิใช่กรณีของคุณแสนนะคะ)
๐ วันที่เจ้าลืมตา...ร้องหาแม่
ความเปลี่ยนแปรแล่นวูบเมื่อลูบผม
ตั้งแต่อยู่ในครรภ์ผูกพันปม
แม่หวังชมร่างเจ้าครบ..เมื่อพบกัน
๐ เสียงอุแว้..แม่..แม่.แม่.เจ้าแพร่เพรียก
ดั่งเสียงเรียกไพเราะเสนาะขวัญ
เมื่อได้แนบแอบอิงสิ่งผูกพัน
ยิ่งผลักดันความรู้สึก..แม่ตรึกตรอง
๐ หวังเลี้ยงเจ้าเฝ้าถนอมมิยอมห่าง
ทิ้งปัญหาทุกอย่าง..ไว้ที่สอง
ที่พ่อเจ้าเลี้ยงไม่เชื่องเป็นเรื่องรอง
แม่ต้องมองการณ์ไกล...เอาไงดี
๐ เอาเจ้าไปฝากญาติ...กลัวพลาดพลั้ง
ทิ้งเจ้าไว้ข้างหลัง...ก็ใช่ที่
อยู่ด้วยกัน...ที่หมายจะตายฟรี
แม่ต้องมีเวลาไปหาตังส์
๐ วันกอดเจ้าร่ำลา...น้ำตาหล่น
ต้องทุกข์ทนจวบวันแม่ฝันหวัง
แม่...มิได้แก้ตัวกลัวเจ้าชัง
ความจริงจังเพื่อชีวิตต้องคิด.....ไป
๐ จึงมิมีคืนใด?...หลับไปก่อน
ความร้าวรอนอ่อนล้าน้ำตาไหล
ย้ำเรื่องราวเปล่าเปลี่ยวห่อเหี่ยวใจ
โปรดอภัย.....แม่ด้วย..แต่ช่วยจำ
๐ จำว่าแม่คนนี้...มันขี้ขลาด
ที่ไม่อาจ..ดูแลแม่งามขำ
ให้กล่าวโทษโกรธได้...แม่ใจดำ
งานที่ทำ...หนักเพื่อเจ้า..โปรดเข้าใจ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
