อันธิกา มืดมน อนธกาล
ณ.สถาน ลุมพินี ที่สงัด
ใต้ฉำฉา วาบหวาม ยามลมพัด
หญิงจรจัด นั่งช้ำ ร่ำโศกา
จากท้องทุ่ง มุ่งมา ตามสามี
ทั่วธานี ผู้เดียว เที่ยวถามหา
มินานนัก รันทด หมดเงินตรา
อนาถา ซอมซ่อ เป็นขอทาน
ค่ำที่ไหน นอนนั่น ขวัญผวา
ถูกบรรดา มารสังคม โทรมพร่าผลาญ
ฝังมลทิน ชายชั่ว ตัวสามานย์
คิดถึงบ้าน แม่,พ่อ คงรอคอย
เมืองสวรรค์ แห่งนี้ ดีแต่ชื่อ
คำเล่าลือ ลืมผนวก พวกคนถ่อย
เดินเร่ร่อน ซอนซอก ทุกตรอกซอย
บ่อยแสนบ่อย โดนเหยียบย่ำ ซ้ำทวี
ขอลาแล้ว ลาลับ กลับบ้านนอก
เข็ดบางกอก คนใจ ร้ายบัดสี
ไม่พานพบ ภัสดา มาเสียที
เปื้อนราคี ย่อยยับ กลับบ้านนา




ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า