เหมือนว่าเจ็บลึกลึก...เมื่อนึกหน่าย
ฉันเป็นฝ่ายแนะเธอให้เพ้อฝัน
แล้วหัวเราะเย้าเย้ยเผยสัมพันธ์
ว่านิรันดร์แห่งใจ..ไกลดวงจิต
ฟังคำพูดเธออภัย...ใจสะท้าน
ด้วยฉันรู้มานาน..ว่าฉันผิด
ชอบกล่าวคำลอยลอยให้คอยคิด
แม้สักนิดเธอไร้คำ...ว่าจำเลย
ละอายใจเป็นที่สุด...ขอหยุดยั้ง
ขอบคุณที่เหนี่ยวรั้งไม่ชาเฉย
คนหวังดีมีอภัย...ฉันไม่เคย
ช่วยเปรียบเปรยฉันทีเหมือนปีศาจฯ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
