ตะวันพลบหลบเรือง เจ้าเฟื่องฟ้า
นาฬิกาแดดอ่อน ก่อนเสนอ
ปีกผีเสื้อพลิ้วไหว ไปให้เจอ
สะอาดใสอยู่เสมอ…นะเด็กน้อย
ซุกความฝันในมือคือผ้าขาว
หิ่งห้อยพราวแสงลิบ กระพริบบ่อย
กล่าวทักทาย น้า-หลาน ผ่านรอคอย
กับแสงดาวนับร้อย-ร้อยเรื่องราว
รับรู้ในแววตา เอามาเก็บ
คืนนี้อาจบาดเจ็บและเหน็บหนาว
บนเส้นทางร้างหลบ ไม่พบดาว
อยู่กับความปวดร้าว ราวความฝัน
…..
เห็นรอยแย้ม เปื้อนยิ้มอย่างอิ่มเอิบ
ฉุดหัวใจกำเริบ จากตรงนั้น
พ่อและแม่แยกทางห่างชีวัน
อยู่กับความผูกพัน ได้ฉันใด?
.....
เห็นได้ในแววตา เวลาดึก
คือความหวังรู้สึก นึกสดใส
จับมือกุมสุ้มเสียงสำเนียงใคร
เรียนรู้ในคำตอบของครอบครัว
กับหัวใจสะอาดอย่าหวาดหวั่น
มองเห็นดวงตะวัน จากริมรั้ว
วันฝนสาดน้ำนอง ไม่ต้องกลัว
เพียงแค่ฝันยิ้มยั่ว ชั่วข้ามคืน
…..
น้ายังคงเฝ้าดูอยู่ไม่ห่าง
ร่วมฝันและร่วมสร้างอย่างสดชื่น
ผ่านคืนวันบอบช้ำอย่างกล้ำกลืน
เพื่อหลับฝันแล้วตื่น จากคืนนั้น!
…..
หลานนีน่า
ขออนุญาตร่วมแบ่งปันนะครับ!
เด็กคือผ้าขาวไร้เดียงสา
เกิดขึ้นมาจากความรัก หรือ ไม่รัก?
การกระทำทุกอย่าง ต่างประจักษ์
จะสลักคุณค่า กับเด็กเอง
........
ทา มะดำ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
