หนีจากเมืองสู่ป่า...ช่างน่าแปลก
อยากปลดแอกเชิงรุกในทุกข์เข็ญ
อยู่สัมผัสไอหนาวทุกเช้าเย็น
ยังลำเค็ญไม่พอ..ก้าวต่อไป
จากถนนราดยางเป็นทางเปลี่ยว
เดินทางเดียวแคบลง..ไม่สงสัย
แม้สิ้นสุดเป็นทางตันหรือควันไฟ
ยอดพฤกษ์ไพรไกลโพ้น..สุดหนทาง
มืดตรงไหนนอนนั่น..ร้อยพันที่
มิคลายคลี่ดวงใจ..จึงไม่ต่าง
รอให้ความรู้สึกสำนึกจาง
หมอกเลือนลางยามเย็นเป็นปรัชญา
ไม่มีสิ่งสัมผัสที่จัดจ้าน
หยิบการบ้านใจตนออกค้นหา
ท่ามความมืด..พร่างพรายสุดสายตา
เกิดปัญญา...กระจ่างสว่างเอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
