นาฬิกาว่าเคลื่อนเสมือนช้า
ภาพของเธอเผลอมาข้าประจักษ์
เสียงเศร้าสร้อยคอยรอจดจ่อนัก
ฝากเสียงฉันทายทัก.สักเวลา
หยุดคิดก่อนนอนลง ณ ตรงนี้
วางบทกานท์กวีวจีหา
ฝากรอยยิ้มพริ้มหวานผ่านลมมา
จงปล่อยว่างบ้างหนา...ข้าปลอบเธอ
นาฬิกาคราเวียน...หมุนเปลี่ยนช่วง
มิอาจหยุดฉุดร่วง..ห่วงเสนอ
จงนิ่งเฉยเคยไหม...ใคร่อยากเจอ
ความว่างเปล่าเราเผลอ...ละเมอเอง...
หทัยกาญจน์
๑๐ ธันวาคม พ.ศ.๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
