กล่อมไพร..ในเงาจินต์
วิเวกไพรแผ่อ้อมห่มห้อมจิต
ยังสถิตติดตรึงคะนึงหวน
ทำนองกาลผ่านผันแสนรัญจวน
ลำนำครวญชวนหวามพลิ้วท่ามภู
บทบรรเลงเพลงเป่าจากเลาไผ่
ยะเยื้อนไหวไพเราะเสนาะหู
รำพายโยนโยกไม้ใบกราวกรู
พงพีกู่เพรียกขานซึ้งซ่านทรวง
สุริยะผละฟ้าดาวคลาคล่ำ
ละเลียดด่ำแสงพราวสกาวสรวง
เดือนแรมเรียวเสี้ยวสรรจากจันทร์จวง
มาแขวนดวงล่วงคล้อยดั่งคอยดาว
รำพึงเคียงเพียงเหงาแนบเนาอก
สั่นสะทกกกเงาบรรเทาหนาว
ห่างจอมขวัญกัลยาแม้คราคราว
มนด่าวร้าวรานสะท้านตรม
บทบรรเลงเพลงผิวเคยพลิ้วผ่าน
สงัดนานหวานใดก็ไพล่ขม
เฝ้าถวิลถิ่นปางร้างระทม
รอวันสมรมย์ฤดีชื่นชีวัน
เอื่อยเอื่อยผ่านพานผิวแล้วปลิวห่าง
ฝากรอยจางรางเลือนไว้เกลื่อนฝัน
หนาวนักลมข่มย้ำพลางรำพัน
กอดกายสั่นหวั่นไหวในเงาจินต์
ปภัสร์
๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๔
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
