ลมทะเลรัญจวน...มิชวนชื่น
เสียงสะอื้นคลื่นคลั่งเหมือนสั่งสอน
แรงกระโชกโบกซัดพัดกระดอน
อยากเขียนกลอนริมระเบียงเพื่อเคียงเดือน
เสียดายว่าฟ้าหลัว...แต่หัวค่ำ
แอบกลืนกล้ำยากเผยจะเอ่ยเอื้อน
เป็นห่วงคนภาคใต้ไม่ได้เตือน
พายุเยือนยามค่ำ..ทำเช่นไร?
เหม่อมองฟ้าผวาอก..ดาวตกพุ่ง
ยังหมายมุ่งห่วงหาแม่หน้าใส
มรสุมกลางทะเลที่เห่ไคว
น้อยกว่าใจ..ของพี่ที่ห่วงเธอ
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
