บันทึกลึกซึ้ง สานรู้สึก ลึกซึ้ง
อักษรารำพึง ผ่านกวี ที่เหน็บหนาว
ทรงจำใจเจ้าเอย อ้างว้าง ข้างดวงดาว
จะจมร้าว คราวคืนค่ำ ร่ำ ระทม
พร่าพรายสายฝนริน ลงสู่ห้วง
ให้ซับทรวง เสี้ยววันวาน ว่าหวานขม
เพียงแสงดาว หนาวน้ำค้าง อยู่กลางลม
ร้าวระทม ระทดท้อ ต่อแสงจันทร์...
อักษรารำพึง ผ่านกวี ที่เหน็บหนาว
ทรงจำใจเจ้าเอย อ้างว้าง ข้างดวงดาว
จะจมร้าว คราวคืนค่ำ ร่ำ ระทม
พร่าพรายสายฝนริน ลงสู่ห้วง
ให้ซับทรวง เสี้ยววันวาน ว่าหวานขม
เพียงแสงดาว หนาวน้ำค้าง อยู่กลางลม
ร้าวระทม ระทดท้อ ต่อแสงจันทร์...
พร่างพราย ลมพัด สบัดโบก
อันวิโยค โศกเศร้า เราแต่งฝัน
มีแสงดาว ส่องสกาว คู่แสงจันทร์
หย่าไหวหวั่น เพียงนั้น มั่นอุรา
ชีวิตมี ขมขื่น ตื่นแตกดับ
ล้วนสัปปรับ กลับกลอก ย้อนยอกหนา
ขอเพียงเรา ยึดมั่น วันดังว่า
จะกลับมา ยิ่งใหญ่ได้แน่นอน
พันทอง
อันวิโยค โศกเศร้า เราแต่งฝัน
มีแสงดาว ส่องสกาว คู่แสงจันทร์
หย่าไหวหวั่น เพียงนั้น มั่นอุรา
ชีวิตมี ขมขื่น ตื่นแตกดับ
ล้วนสัปปรับ กลับกลอก ย้อนยอกหนา
ขอเพียงเรา ยึดมั่น วันดังว่า
จะกลับมา ยิ่งใหญ่ได้แน่นอน
พันทอง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
