หยาดน้ำค้างบนบทกวี

หยาดน้ำค้างบนบทกวี

น้ำค้างพราวพร่างไม้ ม่านใบ
แสงเก็จแก้ววาวใส ส่องสะท้อน
เห็นยิบ ยิบแต่ไกล ไม้ประดับเพชรเอย
รอแดดสายแผดร้อน เหือดแห้งระเหยหาย

ใต้ไม้น้ำค้างพบ โคลงประหลาด
บันทึกลงแผ่นกระดาษ ยู่หยี้
ต้นหายบทท้ายขาด ไม่จบ
โคลงคัดดินสอนี้ คำถ้อยบรรจง

" แว่วว่ามีคู่เจ้า ดวงใจ แล้วนา
แว่วว่าเหมาะสมสมัย กับน้อง
แว่วหูไม่ฝาดไป พลันสะอึก
ทราบตอบแล้วคำร้อง รับได้แท้จริง

ไร้ประโยชน์มีรึต้อง เสียใจ
ใช่สลักสำคัญอะไร อกช้ำ
น้ำตาช่างหลั่งไหล ไม่หยุด
หวนกลับหลังเดินจ้ำ สุดกลั้นจำลา "

ลมฤดูหนาวเริ่มต้น      โบกโบย
ผลักเก็จน้ำค้างโรย    สู่พื้น
เป๊าะ เป๊าะ เป๊าะกระเซ็นโปรย หยาดหยด
ใบยอดเขียวชุ่มชื้น    หย่อมหญ้างอกงาม

เก็จน้ำค้างละลิ่วหร้วง อากาศ
น้ำหยดใสสะอาด ดิ่งหล้า
หนึ่ง สองกระทบกระดาษ แตกซ่าน
อีกหยดสาม สี่ ห้า ดับเศร้าคำโคลง

ฟ้าแจ่มกระจ่างเก็จแก้ว ระเหยหาย
โคลงคัดใต้โคนไม้ เปล่าแล้ว
น้ำค้างส่งมอบกาย ก้อนเมฆ
โคลงรักดั่งดวงแก้ว อยู่ขึ้นใจกวี