[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[rit sriduang]

แต่งเองเถอะ ศรัทธาและเชื่อมั่นในตัวเอง แล้วขอคำแนะนำจากผู้รู้จะเป็นทางออกที่ดีและจะภูมิใจในตัวเอง
ตอนผมหัดแต่งกลอนส่งอาจารย์ครั้งแรก แทบบ้าเหมือนกัน แต่ก็เป็นสี่งท้าทายที่ต้องเอาชนะให้ได้

ถ้าจะยืมกลอนเกี่ยวกับโรงเรียนไปใช้ ของคุณทำ มะดา นั่นแหละเหมาะแล้ว แต่อย่าลืมให้เครดิตด้วยก็แล้วกัน

ผมเขียนให้เหมือนกัน แต่รับรองว่าเอาไปใช้ไม่ได้หรอก เพราะเป็นเรื่องของผมกับไอ้ปื๊ด

ไอ้ปื๊ดและข้าพเจ้า
๑.ผมสั้นเกรียนเรียนร่ำไม่ซ้ำชั้น
ใส่ขาสั้นกากีสีเก่าเก่า
ใส่เสื้อขาวดำปี๋เป็นสีเทา
ถือกระเป๋า..แปดโมงถึงโรงเรียน

รีบเข้าแถวยืนตรงหน้าธงชาติ
ฟังโอวาทครูใหญ่วัยเกษียณ
ครูว่าอยากเลื่อนชั้นต้องหมั่นเพียร
อย่าให้เฆี่ยนด้วยไม้จนลายพร้อย..

๒.นั่นสหายตาแป๋วอยู่แถวหน้า
ใส่แว่นตาตัวมอมและผอมจ้อย
มีหนังยางล้ำค่ายิ่งกว่าพลอย
ใช้แขนร้อยระวังแต่หนังยาง

เป็นคนที่ใครใครเรียก ..ไอ้ปี๊ด
ตัวดำมืดสนิทและติดอ่าง
ชอบทอยเส้น ตีไก่ เป่าไม้ซาง
แต่ลูกข่าง..เล่นไปก็ไม่เป็น

ใช้ลวดพันตุ๊กตุ่นจนแน่นตึ๊บ
ต้องให้หนึบนิดหน่อยไว้ทอยเส้น
เวลาแดดอ่อนอ่อนในตอนเย็น
เราจะเล่นด้วยกันทุกวันมา…

๓.ไอ้ปื๊ดชอบคิดเลขจึงเอกวิทย์
แผนชีวิตคือขอเป็นหมอหมา
ข้าพเจ้าความรู้แค่งูปลา
ปรารถนาดุจฟางที่คว้างลอย

เป็นโลกใบเล็กของโรงเรียนวัด
อัตคัตเครื่องใช้และไม้สอย
มีดวงตาความหวังที่ค้างคอย
ของเด็กจ่อยกร้านลมและผมเกรียน…
……………...................


๔.วันที่ข้าพเจ้าได้เข้าวัด
เพราะหมายตัดเรื่องงานที่ปั่นเศียร
นั่งอยู่บนศาลาการเปรียญ
มองแท่งเทียนพรรษาน้ำตาคลอ

นึกถึงแกงในโถปิ่นโตเก่า
ข้าพเจ้าเคยซดจนหมดหม้อ
วันที่มีความรักคอยถักทอ
มิอาจกรอกลับไปในวัยเยาว์
...............................

๕.ใส่กางเกงเนื้อดีเชิ้ตสีฟ้า
เหน็บปากกาดูปองต์ในกระเป๋า
แม้เส้นผมตอนนี้เป็นสีเทา
ข้าพเจ้ายังคงรักโรงเรียน….

๘ ตุลาคม ๒๕๕๔