[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พิมพ์วาส]

ยามเมื่อเรา ถึงเวลา ทำงานแล้ว
ก็รีบแจ้ว เดินจ้ำ ซ้ำฟ้าขาน
เอาหัวใจ ที่ลุก ลมซมซาน
ทำหมองหมาง น่ากลัว ยั่วคำราม

สายฟ้าฟาด ลงมา ดังเปรี้ยงเปรี้ยง
ผ่านเราเพียง สิบเมตร หรือเจ็ดหนา
ได้แต่พร่ำ อย่าตายคร่าชีวา
หรือจะว่า อย่าหวั่น คร่าบั่นทอน

ตนยังมี พ่อแม่แลปู่ย่า
ต้องทำมา หากิน เลี้ยงท่านหนอ
มีแต่เรา เท่านั้น กันก็พอ
พ่อแม่น้อง ทั้งลูก เล็กเด็กแดง

ชีวิตนี้ ต้องมี ที่ต่อสู้
ให้เชิดชู หัวใจ ให้มีแสง
พร้อมเพียงกับ พลังใจ อย่าหวั่นแรง
ให้กล้าแกรง ให้เดิน เหินทางไป

สักวันหนึ่ง เรานั้น จักรุ่งโรจน์
ให้ทั้งโลก รู้ว่า เราทำได้
แม้คนอื่นมองว่าต่ำร่ำไร
เราอย่าได้ คิดว่า ใจติดดิน

เมื่อทำงาน เสร็จสับ รับห้าร้อย
ดวงตาพลอย เปล่างกล้า มีทรัพย์สิน
เพื่อประทั้งพี่น้องด้อยชีวิน
จะได้กินอิ่มหนำคราสำราญ