โลกเจริญ เพลินกาย มากมายผุด
จะยั้งหยุด ฉุดทรง คงมิได้
ทุกขัณฑ์ขอบ รอบล้อม ย่อมผิดไป
เปรียบดั่งใน ใจมนุษย์ สุดเท่าทัน
สังคมแปลง แสงสี หลอกพลีร่าง
ปูเส้นวาง ลางงง หลงเสพสันต์
สุขเพียงครู่ อยู่ยาก ท้ายจากกัน
คือนิรันดร์ พลันเงินจาง นางก็จร
รพีกาญจน์ 59





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า