ลมพัดโชย โปรยละออง แห่งท้องทุ่ง กลิ่นจรุง ไม่ปรุงแต่ง ไม่แข่งไหน
หอมรื่นรส บทกลอน วอนฝากใจ ใต้ต้นไม้ ร่มรื่น ชื่นชีวา
เสน่ห์ล้ำ ลำนำ จำมากล่อม หลอมให้ตรอม ยอมลง ที่ตรงหน้า
กลอนหวานซึ้ง ติดตรึง พึงอุรา นี่แหละหนา ร่ายรส บทกวี
แสงตะวัน นั้นส่อง ที่สองแก้ม เจิดสีแจ่ม ปรางค์น้อง เป็นสองสี
สีหนึ่งขับ หน้านวล รัญจวนดี แต่อีกสี สาดแสงส่ง ที่ตรงใจ
กลิ่นลมพา ลมพัด สะบัดหอม หมู่พยอม กาหลง ที่ดงไผ่
เห็นไม้หน่อ ต่อเรียง เคียงกันไป กลางหมู่ไม้ ให้เย็น เป็นสุขจริง
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
