อาจเป็นช่วงล่วงรู้..ของผู้เขียน
ทำได้เนียบดุจโดดไม่โลดโผน
เขียนเรียบร้อยคล้อยตามถ้อยความโอน
ดั่งลุกโชนความเจ็บขอเก็บงาน
ทำได้เนียบดุจโดดไม่โลดโผน
เขียนเรียบร้อยคล้อยตามถ้อยความโอน
ดั่งลุกโชนความเจ็บขอเก็บงาน
เสียงหัวใจ ไหวหวั่น วสันต์สาด
ดั่งบ่วงบาศ บังคับ ตอบรับขาน
ต้องจำใจ ตัดพ้อ ทรมาน
กับวันวาน ระหว่างเรา อับเฉาลง
แม้จะเหลือ เยื่อใย แต่ไกลห่าง
ปิดหน้าต่าง หัวใจ เหมือนไล่ส่ง
เมื่อเห็นลาง ทางตัน ไม่มั่นคง
ก็ต้องปลง ใจลา ทั้งอาดูร
ไม่มีแม้ เหตุผล ต้องทนรับ
ต่างต้องปรับ เจตน์จินต์ ว่าสิ้นสูญ
วาสนา เศร้าเหลือ ไม่เกื้อกูร
รักเพิ่มพูน แต่เรื่องราว ไม่ยาวยืน
เพลงที่เธอ ครวญคร่ำ ยังจำแม่น
หมายยิ่งแค่นยิ่งปรับ เท่ากับฝืน
นิจจาเอ๋ย เผยพร่ำ ยิ่งกล้ำกลืน
ขอรักคืน....เถอะนะ.ก่อนละลาย
.....๑๐๙๑๓.....
ดั่งบ่วงบาศ บังคับ ตอบรับขาน
ต้องจำใจ ตัดพ้อ ทรมาน
กับวันวาน ระหว่างเรา อับเฉาลง
แม้จะเหลือ เยื่อใย แต่ไกลห่าง
ปิดหน้าต่าง หัวใจ เหมือนไล่ส่ง
เมื่อเห็นลาง ทางตัน ไม่มั่นคง
ก็ต้องปลง ใจลา ทั้งอาดูร
ไม่มีแม้ เหตุผล ต้องทนรับ
ต่างต้องปรับ เจตน์จินต์ ว่าสิ้นสูญ
วาสนา เศร้าเหลือ ไม่เกื้อกูร
รักเพิ่มพูน แต่เรื่องราว ไม่ยาวยืน
เพลงที่เธอ ครวญคร่ำ ยังจำแม่น
หมายยิ่งแค่นยิ่งปรับ เท่ากับฝืน
นิจจาเอ๋ย เผยพร่ำ ยิ่งกล้ำกลืน
ขอรักคืน....เถอะนะ.ก่อนละลาย
.....๑๐๙๑๓.....
หมายสื่อสาร.หวานขม.ไม่สมรัก
จะพิงพัก.ยามพลาด.ก็ขาดเขิน
กลับเหยียบย่ำ ซ้ำเล่น.เห็นเป็นเพลิน
พร้อมเผชิญ.สู้กรรม....เจ็บลำพัง
เธอมิต้อง.พูดบอก.หรือศอกกลับ
ฉันยอมปรับ.สูญถวิล.ว่าสิ้นหวัง
หยาดน้ำตา หมดสิทธิ์ จะปิดบัง
โถมประดัง.เต็มที่.เอาสิเธอ!!
เราจะได้.หมดห่วง.ในห้วงรัก
ต่างเว้นวรรค.ด้วยย้ำ.นำเสนอ
หมดเยื่อใย.ใสซ่อน.อ้อนละเมอ
ถ้าแม้เจอ....อย่ารัก...หยุดทักทาย
.....๑๐๙๑๓.....
จะพิงพัก.ยามพลาด.ก็ขาดเขิน
กลับเหยียบย่ำ ซ้ำเล่น.เห็นเป็นเพลิน
พร้อมเผชิญ.สู้กรรม....เจ็บลำพัง
เธอมิต้อง.พูดบอก.หรือศอกกลับ
ฉันยอมปรับ.สูญถวิล.ว่าสิ้นหวัง
หยาดน้ำตา หมดสิทธิ์ จะปิดบัง
โถมประดัง.เต็มที่.เอาสิเธอ!!
เราจะได้.หมดห่วง.ในห้วงรัก
ต่างเว้นวรรค.ด้วยย้ำ.นำเสนอ
หมดเยื่อใย.ใสซ่อน.อ้อนละเมอ
ถ้าแม้เจอ....อย่ารัก...หยุดทักทาย
.....๑๐๙๑๓.....
ร่องอารมณ์สดใส...ไหนจะรู้?
ซ่อนอดสูหวั่นไหวไว้ใต้หมอน
เสียงพิรุณสัดสาดเริ่มขาดตอน
ความอาวรณ์วุ่นวายอยากถ่ายโอน
มิได้ร้องต่อเนื่องเพราะเรื่องมาก
ความยุ่งยากในใจ..คิดไปโน่น
คงปลดปล่อยหลายหลากหากตะโกน
เพื่อจะโยนความเศร้า.ที่เข้ามา
แม้รับรู้...ตะวันพรุ่งจะรุ่งแสง
ซึ่งยังแฝงความฝันหวั่นผวา
เหมือนน้ำกรด.รดระบายจากสายตา
เพิ่มปัญญาอีกนิด..ค่อยคิดมัน
.....๑๐๙๑๓.....
ซ่อนอดสูหวั่นไหวไว้ใต้หมอน
เสียงพิรุณสัดสาดเริ่มขาดตอน
ความอาวรณ์วุ่นวายอยากถ่ายโอน
มิได้ร้องต่อเนื่องเพราะเรื่องมาก
ความยุ่งยากในใจ..คิดไปโน่น
คงปลดปล่อยหลายหลากหากตะโกน
เพื่อจะโยนความเศร้า.ที่เข้ามา
แม้รับรู้...ตะวันพรุ่งจะรุ่งแสง
ซึ่งยังแฝงความฝันหวั่นผวา
เหมือนน้ำกรด.รดระบายจากสายตา
เพิ่มปัญญาอีกนิด..ค่อยคิดมัน
.....๑๐๙๑๓.....
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
