"...เวิ้ง..."

... เวิ้ง ...
...................

ขณะที่เหม่อมองละอองฝุ่น
หมอกควันกรุ่นหายไปในอากาศ
ฝ้ากระจกตกสู่อณูธาตุ
เหงาประหลาดหวาดหวั่น, ถึงวันนี้

แรงดึงดูดของโลกโยกหน้าต่าง
เบื่อหน่ายร่างสมมุติสุดวิถี
เพียงสายลมเงียบเหงาเร้านาที
ก็เหมือนมีฝันเกลื่อน, จนเลื่อนลอย

ความทรงจำตำตาอย่างหนาแน่น
มองดูแผ่นบนคานเพดานถอย
มันเวิ้งว้างค้างเห็นอยู่เป็นรอย
ที่ทยอยย่อยยับ, ไปกับตา

อารมณ์ฉุดกระซากอีกฝากหนึ่ง
มารุมทึ้งอย่างแรงทิ่มแทงหน้า
จนเสียขวัญคลุ้มคลั่งบนหลังคา
เผยออกมาให้ทราบ, ไหลอาบคาง

หวั่นหวาดหวิวลิ่วลอยบนปอยเมฆ
เหมือนฝนเสกให้อยู่ไม่รู้สร่าง
ไม่ทันได้สวมกอดตลอดทาง
ก็อับปางร้างจม, เมื่อลมพัด

หมุนลอยไปในสระตามกระแส
ความอ่อนแอทิ่มแทงแรงยืนหยัด
มันเวิ้งว้างคว้างเคว้งละเลงซัด
ในคืนดึกสงัด, วิบัติแล้ว!!

....................

น้อยใจแล้วด้วย