คื น นี้ ท้ อ ง ฟ้ า เ งี ย บ งั น
ไร้สายลมพัดพาความฝัน..สู่ปลายฟ้า
ไร้แสงดาว.ส่องแสง..สะท้อนตา
มีแต่จันทร์กับหัวใจดวงพร่า..ที่พัดพาความคิดถึง.ไปหาเธอ
ม อ ง ท้ อ ง ฟ้ า บ้ า ง ไ ห ม
ฉันต่อเติม.ระยะทาง.ความห่างระหว่างใจ..อยู่เสมอ
เธอจะมองเมฆ..มองจันทร์..ในคืนที่ท้องฟ้าไร้ดาว..บ้าง.หรือเปล่าเธอ
ฝากใจไปกับจันทร์น่ะเออ..คืนเหงาแบบนี้อย่าเพ้อ...เผลอลืมกัน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
