ท้ อ ง ฟ้ า ส ว ย ขึ้ น ทุ ก ที
นั่งมองมันเปลี่ยนสี..อยู่ห่างห่าง
เพื่อมันจะเติมเต็ม..ในพื้นที่ว่าง
แต่กลับหวั่นไหว.อ้างว้าง.มีน้ำตา
เ ธ อ เ ห็ น ท้ อ ง ฟ้ า นั่ น ไ ห ม
ที่ระยะการเดินใกล้..เกินไขว่คว้า
มองเมื่อคิดถึงเธอ.คนที่ไม่คืน...กลับมา
เธอก็เหมือนกับผืนฟ้า.ที่มีค่า..แต่ไกลเกิน
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
