ซ่ อ น ตั ว อ ยู่ ใ น โ ล ก ใ บ เ ห ง า
นั่งดูเงาของพระจันทร์..นอกหน้าต่าง
เสียงคลื่นทะเลกระทบฝั่ง.กับความอ้างว้าง
ทำหัวใจดวงบาง..เศร้าบ้าง เหงาบ้าง...คล้ายขาดใจ
คำ ถ า ม ที่ รู้ ว่ า บ่ น กี่ ค รั้ ง ..ก็ ไ ม่ มี คำ ต อ บ
รอยยิ้มที่ยังมอบให้พระจันทร์..ตอนน้ำตาไหล
ย้ำกับตัวเองเสมอว่าโลกใบนี้คงกว้าง..เกินไป
ฉันคงเรียนรู้มันไม่ไหว.ท้อกับการโดนเหยียบย้ำหัวใจ...ซ้ำไปซ้ำมา
ห ล า ย ค น..ที่ ไ ม่ เ ห มื อ น ฉั น
และไม่รู้ว่าใครจะเป็นเหมือนกัน...ไม่อยากหา
ซ่อนตัวอยู่อย่างนี้ทำใจให้เข้มแข็ง...กับความทรมา
ใช้ชีวิตตามประสาคนไร้ค่า..ที่มีหัวใจ
^^
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
