เหม่อมองฟ้าเปล่าเปลี่ยวเดียวดายอก
เพ้อพร่ำพกอยู่เพียงเดียวเปลี่ยวไฉน
แสนคำลวงห่วงหาแล้วลาไกล
ยืนร้องไห้เดียวดายกลางสายลม
โอ้ใจเอยไฉนเป็นเช่นนี้เล่า
ใยโศกเศร้าไร้สุขสิ้นสุขสม
ต้องทนฝืนช้ำฟกที่อกตรม
รักไม่สมระทมระบมใจ
ไม่อยากยืนฝืนทนอยู่บนเหงา
ไม่อยากเศร้าขอเจ้าอย่าเงียบหาย
ไม่อยากมองท้องฟ้าไร้ดาวพราย
เมื่อรักแล้วมอบใจให้ใช่หลอกกัน





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า