เหมือนหลบหลังเมฆใหญ่ไร้แสงส่อง
มัวมืดหมองมืดมิดปิดคลุมฉัน
แม้แสงโสมโคมฟ้าจ้าผ่องพรรณ
คอยรังสรรค์เสกแสงแข่งดวงดาว
ใจยังทรุดจุดทรามยากข้ามผ่าน
โถมทุกข์ทรมานเขี่ยด้านขาว
เหลือสีดำคร่ำคาบนฟ้าคราว
เทเจ็บร้าวก้าวย่ำกระหน่ำกาย
ไร้แสงผ่องส่องผ่านสู่มานเสื่อม
หรือเกินเอื้อมเสียแล้วสิ้นแววฉาย
ส่องถึงทรวงช่วงหนึ่งคงถึงตาย
เพราะติดค่ายเมฆเทาใต้เงาจันทร์
ดาวระดา
มาแบบง่วงๆๆๆครับ
| ชุมชน บ้านกลอนไทย ชุมชนสำหรับคนไทยผู้รักกลอน |
|
06 ธันวาคม 2025, 07:53:AM
|
|||
|
|||
|
ผู้เขียน | หัวข้อ: ใต้เงาจันทร์ (อ่าน 12833 ครั้ง) |
| ||||||||||
Email:





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า