
ความหมองเศร้าเข้าผลาญวิญญาณร่าง
ลบเลือนอย่างปางตายคลายถวิล
สลดใจไห้ครวญมวลมลทิน
กระแทกจินต์สิ้นเลยแล้วเฉยชา
เดียวดายเอยเคยเปลี่ยวดายเดียวนัก
จากความรักหนักเล่ห์สเน่หา
จึงหม่นหมองร้องหวนครวญมายา
อยู่เอกาคราโศกวิโยคตรม
เหมือนดอกไม้ไร้แสงไร้แรงสู้
เหี่ยวหดหู่อยู่ไปให้ขื่นขม
กลีบร่วงโรยโปรยหล่นทนระทม
ฤๅสาสมคมศรตอนหมดรัก!?

บัณฑิตเมืองสิงห์





ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า