ณ ลานนี้มีมนตร์เคยดลจิต
ให้ประดิษฐ์สร้อยรักด้วยอักษร
แทนใจตนล้นค่ายิ่งอาภรณ์
มอบนักกลอนสาวสวรรค์ชั้นกวี
เคยชื่นชอบตอบคำช่างล้ำหวาน
ว่าขอลานนี้ประจักษ์เป็นสักขี
ขอรับสร้อยร้อยร่วมสวมฤดี
เหมือนหนึ่งมีมนตร์สวรรค์พันธนา
เราร่วมท่องล่องแคว้นแดนไพจิตร
ร่วมสนิทสนองเลห์เสน่หา
ร่วมเก็บเดือนเกลื่อนดาวพราวนภา
ร่วมลีลาลอยสวรรค์ชั้นดางดึงส์
เวลาน้อยคอยผ่านไม่นานนัก
เธอรานรักลับไปไม่นึกถึง
ภาพพิมานม่านฟ้ายังตราตรึง
กระสันรึงรัดกมลอยู่คนเดียว
ณ บัดนี้ที่ลานวิมานร้าง
สร้อยรักวางขาดหล่นไร้คนเหลียว
ถูกเหยียบย่ำช้ำแหลกเพราะแตกเกลียว
ทรวงแปลบเสียวหวิวหวาดแทบขาดใจ
สร้อยรักป่นคนขว้างมาร้างรัก
เหมือนมีดสักแสนเชือดเลือดรินไหล
ขอรวมสร้อยร้อยซากก่อนจากไกล
ฝังไว้ในสุสานลานกวี
สุชัย ประเสริฐวรรณกิจ
จากนิตสารปี 2507
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
