แค่ห่างกันเพียงก้าว...ยังคิดถึง
ยังตราตรึงถึงเธอจนหวามไหว
อยากขอฟ้าประทานพรอย่างร้อนใจ
ขอให้ได้พบกันอีกสักครา

อยากจะสานขานต่อทอสายรัก
ใจมิอาจห้ามหัก...มิพบหน้า
เต็มใจตกลงสู่ห้วงนิทรา
เสน่หาบ่วงนี้...ขอครอบครอง.

 


อันความกล่าวเสน่หาเมื่อคราหลง
จะมั่นคงดั่งขุนเขารักเข้าไส้
เธองามพริ้งทุกท่วงท่าแม้คราใด
นางตดใส่ยังหอมพร้อมยอมพลี

กลิ่นปลาร้าพวยพุ่งฟุ้งกลางหาว
อมเปรี้ยวสาวขนพองน้องปวด....
น่าเอ็นดูหลงใหลในนารี
แม้ตดชียังสูดบูดก็ดม


    


โอยยยย สาวๆบ้านนี้ เอ็มจะยอมแล้วนะครับ 555

ดังเขาว่าน้ำลดตอผุดเห็น
สิ่งซ่อนเร้นพลันกระจ่างต่างเปิดเผย
ความสามารถจัดการคือ"ละเลย"
แล้วคอยเอ่ยอ้อมค้อมมิยอมทำ

มีขั้นตอนเพื่อชะลอการช่วยเหลือ
มีข้อแม้ทุกเมื่อจนน่าขำ
ความยืดหยุ่นมิเคยใช้ใจน้อมนำ
เพราะหลักจำคือทำเมิน..ใจประชา

ทำเพียงแต่ลวก-ลวก พวกใจคด
มิจับจด"จรรยาบรรณ"ยังมั่นหน้า
ผู้มีสิทธิ์แต่ไร้เสียงแห่งธรรมา
เป็นอีกาหากิน...บนซากคน.

ยามผิดหวัง เสียใจ ย่อมคิดมาก
เป็นเรื่องยากจะเข้าใจในทุกสิ่ง
แม้นมีมากเหตุผลมาอ้างอิง
ความรู้สึก..ไม่อาจทิ้งในทันที

เพียงตระหนัก ตรักตรอง ทุกห้องจิต
สิ่งใดหรือคือพิษ..คิดหลีกหนี
ความผิดหวังปล่อยให้มันกลั่นชีวี
จดจำไว้ครั้งที่...เราปวดใจ

มีต้นกล้าต้นใหม่..ได้บุกเบิก
คงถึงฤกษ์ยามดี...จะเติบใหญ่
เป็นหลักฐานการเติบโต..จากภายใน
สิ่งที่เสียย่อมได้...สิ่งใดคืน.

เกิดเป็นหญิงจริงแท้แพ้ผู้หล่อ
จึงเอียงคอล่อไว้ไม่หนีหาย
ทำเอียงอิดบิดไขว้ไล้ลูบกาย
ให้หมอเดาทำนาย..ได้เสร็จเรา

แต่เผอิญมวนท้องร้องปั่นป่วน
ที่บิดม้วนมันมิใช่ดังใจเขา
ขมิบแล้วขมิบอีก..เอาวะเอา
ตรดเบา-เบาใส่ผู้หล่อ...ว๊า..ท้อใจ.

แฮร่ๆ

แม้นที่มา ที่ไป ให้แจ้งชัด
ยากขจัด บำบัดใจ ไร้แนวดิ่ง
เริ่มมองเห็น เริ่มชัดเจน ในทางจริง
แม้นบางสิ่ง ยิ่งต้องตรอง หายข้องใจ

ได้ทำดี ที่สุดแล้ว ในทุกส่วน
นึกทบทวน นึกย้อน ทบทวนใหม่
ฉันเป็นเพื่อนที่ดี...ในทุกอณูใจ
ไม่คิดร้าย ไม่หมายสิ่งใด ไม่ต้องการการตอบแทน

แต่ทางต่าง ทางเลี้ยว เกี่ยวแห่งเหตุ
พอได้ลองสังเกต....อาจเป็นสิ่งหวงแหน
อาจล้ำเส้นไป...อาจไม่เข้าใจ...ในใจกลางแก่น
เมื่อวันนี้ไม่อาจทดแทน...ก็ขอห่างอย่างตั้งใจ

กลับมาอยู่ในโลกของฉัน...ที่แม้ว่ามันไม่หวือหวา
ในโลกที่ไม่ต้องเสียน้ำตา...หรือหาเวลามาเริ่มต้นใหม่
โลกที่ฉันควบคุม...ดูแลตัวฉันเองทุกพื้นที่ใจ
โลกที่ไม่ต้องคาดหวังจากใคร...ให้ไกลความเป็นจริง

  ขอบคุณพี่พิกุลมากๆนะคะ ได้สะกิดใจยาแรงเลย เจอทางออกแล้วค่ะ ย้อนกลับไปตรงทางเข้านั่นล่ะจะได้ไม่หลง 

ทุกอย่างล้วนมีเหตุจึงสร้างผล
และต่างคนก็ต่างคิด..เป็นแบบไหน
หากจะมองให้ลึก..ถึงรากใจ
มีที่มาที่ไป...แตกต่างกัน

การเลี้ยงดู เติบโต..เป็นผู้ใหญ่
สิ่งแวดล้อมแน่ไซร้ที่เสกสรร
ก็แค่เพียง"ไม่ชอบ" เพียงรู้ทัน
มิได้หมายว่าเรานั้น...ผิดอะไร

เพียงต่างคลื่น ต่างคำในความคิด
ความเข้าใจย่อมเบือนบิดยามชิดใกล้
สิ่งที่เคยทุ่มเทความห่วงใย
มิได้หมายว่าปราชัยในสัมพันธ์

เราเพียงแค่ทำดีที่สุดแล้ว
จงแน่แน่วตัวตน"นี่แหละฉัน"
ไม่มีใครสามารถมากดดัน
ตราบที่เรา"ยึดมั่น"ในความจริง.

 

มะสะแปร์องค์ลงคงตับแตก
คงต้องแหกกำแพงแฝงร่างสิง
หนีสิครับอำลาหาที่พิง
เหมือนจะวิ่งหนีแปร์แต่เจอกัล

ตะโกนร้องวิ่งพล่านผ่านป่าไผ่
เตลิดไกลไม่หวนหัวชวนปั่น
ลาละครับลาก่อนหลอนทุกวัน
หายตัวพลันชะแว๊บแอบหลังเปลว


เอ็ม กวิน

 

คิดจะรุมสุมไฟเสียใจครับ
เกือบจะยับกลับได้ไวเสมอ
แขนขาแกร่งแรงเอ็มเต็มร้อยเออ
แค่ละเมอก็สะเทือนเตือนคนดี

ดีดสองเท้าเราเด้งขึ้นยืนสง่า
ขนไก่กายึดเสียเขี่ยถี่ถี่
รวบสองแขนพิกุลหมุนทันที
จั๊กกะจี๋จี้คอหัวร่อตาย


เอ็ม กวิน

ยังครับกุลมลี 555 แค่ขนไก่ 
คุณพิกุลน๊อคแทนแล้วครับ