ป่านนี้เอ็มคงหดลดบทบาท
คงขยาดหญิงตดบทมาดเข้ม
ขอเก็บใส่ในขวดจนกลิ่นเต็ม
ให้เหนือเค็มขมขืนไว้ใช้งาน

คิดเสียว่าช่วยชีพ..เอ็มหนุ่มหล่อ
มีแรงพอยืนหยัดขัด ถู บ้าน
ยื่นไม้กวาด ถังน้ำ และไหว้วาน
โปรดจัดการที่บ้านเจ้..กัลมลี*.

ค่าแรงเบิกที่เจ้กัล*นะเอ็มคุง อิอิ

ไม่เคยคิดสักครั้ง...ว่าจะเศร้า
แค่ไร้เธอ..กลับเงียบเหงาไร้ทางหนี
ก็เคยคิด...เลิกกัน..มันก็ดี
แต่ไฉนในตอนนี้...ไม่โอเค

เพียงเห็นโต๊ะ โซฟาที่เคยนั่ง
ภาพซ้อนครั้งเธอยังอยู่...พาใจเขว
ในเมื่อก่อนฉันรู้สึก...มันจำเจ
จึงแอบเทความรัก...ออกจากใจ

กลับกลายเป็นฉันเอง..คอยตามเก็บ
ซ่อนความเจ็บกล้ำกลืน..สะอื้นไห้
สิ่งที่เคยไร้คุณค่า..กลับห่วงใย
เขาจะคิดถึงฉันไหม....ที่ผ่านมา.

หากจะผิดพลั้งพลาดเพียงเพราะฉัน
ที่ยังดื้อดึงดัน...แม้นขลาดเขิน
รู้ทั้งรู้...ว่าต้องพบและเผชิญ
ความสัมพันธ์ที่ขาด-เกินของสองเรา

แต่ก็ยังไม่หยุด...ที่จะรัก
ไม่เคยพักสักนาที....แม้ใจเหงา
แค่รอยยิ้ม ถ้อยคำปลอบเพียงบางเบา
ก็กลบสิ้นความสร้อยเศร้า...จนจางไป

และหลายครั้งยังรู้สึก..เหมือนเธอตอบ
ทำเหมือนชอบเกินเพื่อน...จนหวั่นไหว
แต่ไร้คำตอบรับ...กำชับใจ
ฉันจึงปล่อยให้ไหล...ตามเวลา.

เมื่อติดบ่วงลวงล่อ"พ่อไก่ฟ้า"
เสน่หาพาบรรจบยามพบเขา
จากหมายมั่นบั่นคอเป็นบรรเทา
อยากรับเอา"พ่อไก่ฟ้า"มาเลี้ยงดู

เฝ้าฟูมฟักดูแลจนแก่เฒ่า
พอคลายเหงาเคล้าคลอขอเคียงคู่
ก่อนสิ้นลมหายใจแม่โฉมตรู
จึงรับรู้..พ่อไก่..เป็นกะเทย.

ส่งข้อความหาเธอเพียงสั้น-สั้น
"คิดถึงกันบ้างนะ" ในวันนี้
ส่วนตัวฉัน..คิดถึงทุกนาที
เป็นเด็กดีนะคะ...แล้วพบกัน.

หากแม้นรู้พรุ่งนี้..ไม่มาถึง
ขอแค่เพียงสักเสี้ยวหนึ่ง...ถวิลหา
แม้นเพียงน้ำหนึ่งหยดในมรรคา
ยังหวังว่า..นั่นคือโลกอีกหนึ่งใบ

แม้นมิอาจปูทาง..อรุณรุ่ง
ข้ามขอบคุ้งคลองน้ำลำนำใส
แต่มิอาจหมดสิ้น...แสงแห่งใจ
แม้นริบหรี่เพียงไหนใจยังคอย.

กฎปลาใหญ่ไล่ย่ำเหล่าปลาน้อย
กฎหมู่ร้อยครอบงำทุกถิ่นที่
แพทเทิ้ลการกระทำ..ร้อยพันปี
ก็มิต่างไปจากนี้สักเท่าใด

เหลือตกเป็นหลักฐานอันปรากฎ
ถูกจารณ์จดจารึกตามยุคสมัย
ความเจริญรุ่งโรจน์กว่าทางใจ
แต่มิอาจสิ้นไร้...ซึ่งคนดี.

เมื่อวันใหม่เริ่มแสงอรุณรุ่ง
ความมั่นมุ่งวันใหม่เพียงผิวเผิน
นึกอ่อนล้าอีกวัน...เหนื่อยเหลือเกิน
ต้องเผชิญสิ่งใด...ในหนึ่งวัน

เหมือนหอบหิ้วสังขารวันร่างป่วย
แทบจะม้วยมรณาสิ้นอาสัญ
แต่ก็พอจะขับเคลื่อน..ไปด้วยกัน
เพื่อผลักดันวันพรุ่งนี้...ที่รอคอย.

มิอาจรู้ผู้ใด...คือ"ผู้แต่ง"
แต่เป็นเราลงแรงเข้า"แข่งขัน"
"ผู้กำกับ"คือใคร...ไม่สำคัญ
เพราะมีเพียง"ตัวฉัน"..ตัดสินใจ

บทสรุปสุดท้าย..."คือผู้เล่น"
ไม่อยากเป็น..แต่ก็ลง..ตามเงื่อนไข
ไม่อยากคิด"แข่งขัน" กับใคร-ใคร
แต่เหตุการณ์ก็พาไปตามครรลอง

อยู่กับธารสังคม ชม ชัง ชอบ
ถูกตีกรอบ"หัวใจ" ให้หม่นหมอง
กฎหมู่มากฝากฝังทั้งครอบครอง
เข้าจับจอง"ความคิด"จนบิดเบือน

อดทนกับ"การตีตรา" ไม่รู้จบ
ไม่อาจพบ"แสงสว่าง"พาขับเคลื่อน
ถูดตัดสิน...ด้อยค่า...ระอาเอือน
ความหวังดีกลาดเกลื่อน...เพียงเหมือนดี

กว่าจะเริ่มหลุดพ้นหนทางเก่า
ก็บอบช้ำเกินที่เราจะหลีกหนี
อิสรภาพ..ที่คว้าไขว่มานานปี
เป็นเพียงภาพที่เคยมีในฝันจาง

สุดท้ายแล้วก็ไม่พ้น...วัฎจักร
สิ่งที่หนักล้วนคลายลง...ทุกสิ่งอย่าง
กว่าจะรู้...ลมหายใจคล้ายเบาบาง
ออกเดินทาง..อีกครั้งอย่างเดียวดาย.