อาจไม่มีคำว่าแพ้ตั้งแต่เริ่ม
แรกประเดิมเริ่มคิดเพียงจิตหลัว
เดินทางไกลใจหวามเพราะความกลัว
จึงสั่นรัวหัวใจคล้ายอ่อนแอ

ชัยชนะอาจเห็นเป็นครั้งแรก
ที่กล้าแหวกฝ่าไปไม่กลัวแผล
เพียงเริ่มก้าวใจมั่นมิผันแปร
จึงพบแน่หลักชัยในกำมือ


กวินพัฒน์

 

 

ขอบคุณครับรับร่างไปย่างเถิด
ใดจะเกิดยอมใจให้ทับถม
ดิ้นไม่หลุดทรุดแล้วดูแผ่วลม
เอ็มระบมทั้งตัวและหัวใจ

สูดหายใจเฮือกสุดท้ายหายใจถี่
หาทางหนีชีช้ำทำเอ็มได้
ผลักป๋าโซอยู่แทนแล่นหนีไป
เอ็มปลอดภัยแล้วครับหนีกลับเลย


กวินพัฒน์

ขอบคุณครับป๋าที่มาเป็นตัวตายตัวแทนครับ 

แข่งแค่เพียง"ใจตน"จึงพ้นผ่าน
ฝึกแรงต้านอุปสรรคเพื่อคว้าฝัน
แข่งแค่เพียง"ตัวเรา"ในวานวัน
ไม่จำเป็นต้อง"แข่งขัน"กับผู้ใด

อยากชนะ..ชนะตน..คือที่หนึ่ง
ทั้งแรงตึง แรงหย่อน ผ่อนเอาไหว
ยามทดท้อต่อชีวิต..หมดแรงใจ
ก็เพียงพอจะเริ่มใหม่..ทุกเวลา

ชัยชนะที่ได้..ไม่คาดหวัง
เพียงใจสั่งสู้ต่อ...เพื่อวันหน้า
ไร้หมุดปักเส้นชัย...ที่หมายตา
ชัยชนะที่ได้มา..ไม่รู้ตัว.

แม้นจับต้องได้เพียง...แค่ตอนนี้
ผ่านไปเพียงเสี้ยวนาทีเป็นกาลก่อน
ปัจจุบันสั้นนัก...ลาจากจร
1 นาทีมิแน่นอน...ในเวลา

แต่เมื่อแสงอรุณรุ่งเริ่มผงาด
ดังภาพวาดแห่งความหวังอยากฟันฝ่า
ขอแค่เพียงสองเท้าก้าวนำพา
ผ่านไปพร้อมกับเวลาทุกนาที

หากไม่อาจได้พบอรุณรุ่ง
ไร้วันพรุ่งมาถึง ณ ที่นี่
ปรารถนาเพียงแสงแห่งราตรี
จะขอมี"ความหวัง"นิรันดร.

มีดอกไม้หลายช่อส่งต่อเจ้า
แทนกระเช้าขอใจใส่ดอกเข็ม
โปรยข้าวตอกดอกมะเขือเชื่อใจเอ็ม
ยัดจนเต็มกรวยช่อขอขมา

ปึกสีเทาเศร้าใจไปตามน้ำ
ยังงมดำมิรู้อยู่ไหนหนา
เหลือแต่เพชรติดคอหนอกานดา
รับไหมจ๊าอ้าแขนแล่นมาเลย

พาทนายสายเหน็บเก็บเถิดเจ้า
น่านงเยาว์เย้าเพ็ญเล่นเฉยเฉย
คนกันเองคนงามแม่ทรามเชย
คนคุ้นเคยถอนฟ้องปั๊บจับมือเดิน


 


เอ็ม กวิน

คราวเมื่อเล็กเด็กมากลำบากอยู่
นิทานชูกล่อมล่อพ่อประดิษฐ์
แทนทีวีหนังสือสื่อเนรมิต
ล้วนสร้างคิดจินตนาค่ามากมาย

ทุกเรื่องเล่าพ่อโม้โชว์ไม้เด็ด
ไม่รู้เคล็ดปลอมจริงสิ่งขยาย
จนเติบใหญ่ใจแจ้งเรื่องแฝงคลาย
จึงสืบสายเล่าแต่งแบ่งเชื้อมา

นับเป็นศิลป์จินตนาการควรสานต่อ
เขียนตั้งช่อพอใจในภายหน้า
อาจเป็นแค่คนหนึ่งซึ่งธรรมดา
นักกฎหมายแม่ค้าหรือว่าใคร

พ่อสร้างเชื้อก่อรากฝากให้บุตร
จะหนังสือสมุดตั้งหมุดให้
ล้วนแต่เป็นตำนานนิทานใจ
ระลึกในเรื่องราว..เล่านิทาน

msp.


สุขสันต์วันพ่อ..ค่ะ


ประทับใจทุกลีลากลอนคุณกัลมลีเช่นกันค่ะ..

โจทย์ชีวิตตั้งลำรอคำตอบ
ยังมีกรอบบอกใบ้ให้ตอบถ้อย
สมการชีวิตลิขิตรอย
เราทะยอยคอยแก้และตอบมัน

รู้ตระหนักสิ่งแท้แค่วันเกิด
ความตายเปิดประตูมิรู้หลั่น
สิ่งที่เพียรทำได้ในทุกวัน
หนึ่งแง่บั่นเดินทางกลางมรรคา

แสงอรุณแสงเดียวกลับเอี้ยวต่าง
ระคนมองแสงสางต่างแหล่งหล้า
ต่างสีสันขั้นแสงแจ้งดวงตา
ต่างมุมมองของอุสาต่างตาใจ

เป้าหมายในดวงตาคราดั้นด้น
ความหมายค้นคนอ้างหวังเข้าใกล้
จุดที่เรียกว่าเห็นเป็นเส้นชัย
ก็เพียงใจของเราที่เฝ้ามอง

ใครจะตอบความได้ในพรุ่งนี้
อาจจะมีหรือไม่..ไยพร่าหมอง
สิ่งที่ชัดจัดจ้าค่าควรตรอง
มั่นจับต้องวันนี้..ที่แน่นอน


masapaer

 อีก 1 นาที ข้างหน้าคืออนาคต..ที่ไม่รู้ว่าฉันจะยังคงอยู่..หรือไม่