Re: โลกนี้มิใช่ละคร

โลกความจริงสิ่งเห็นเด่นในถ้อย
เป็นริ้วรอยเลื่อมสลับวับสลอน
ตามแต่ใครมองดูสู่บทตอน
แต่ละครต่างเห็นเล่นให้ดู

เมื่อโลกนี้ที่เห็นไม่เช่นนั้น
ไม่อาจปันบาทบทสดสวยหรู
ไม่อาจเลือกเปลือกในไว้ชื่นชู
ต่างจมอยู่กับกรรมที่นำทาง

จึงไม่เป็นเช่นละครที่ย้อนยอก
ตัวเราดอกเล่นรู้งูกินหาง
เดินตามเขา-เขาตามเราหลงเงาจาง
จนเคว้งคว้างบางครั้งนั่งระทม

คนดูเราต่างหากที่ฝากบอก
แสดงออกให้เห็นเด่นเกินสม
ตีบทแตกแยกจิตคิดคารม
ช่างเหมาะสมตัวเอกเฉกละคร

อันโลกคือเวทีที่วางตั้ง
หลากประดังฉากหลังตั้งสลอน
มนุษย์คือผู้แสดงแฝงอาภรณ์
เสริมบทตอนตามสมอารมณ์ตน

จึงตัวเรา นี่เองละเลงบท
จึงตัวเรา แสดงสดเกินปลดหม่น
ไม่อาจล้าง บทเศร้าเคล้ากมล
ไม่อาจล้าง บางคนพ้นกรรมเวร.

"บ้านริมโขง"

๑๖ มกราคม ๒๕๕๕