โปรดติดตามตอนต่อไป...................

หมายเหตุ...กลอนนี้เขียนเมื่อสิบกว่าปีที่แล้วอาจมีเนื้อหาไม่สอดคล้องกัยชีวิตผมในปัจจุบัน..แต่กลอนทั้งหมดเปิดเผยสู่ที่นี่เป็นแห่งแรก

dokkrajaiw

พวกเด็กเด็กเหมือนลิงวิ่งกระโดด
ตะโกนโกยโอ้ยโอดตะเบ็งถึง
ตามประสาเด็กน้อยไม่คำนึง
จะเดือดร้อนรำคาญถึง..ซึ่งคนใด

บ้างไล่เต้นขี่ควายไล่ยิงนก
บ้างร้องเพลงโหวกเป็นนิสัย
เด็กเลี้ยงควายบ้านดงพึ่งพงไพร
ผูกพันด้วยใจห่างบ้าน..เหงามิคลาย

หนังสะติ้กแน่สุดอาวุธถนัด
แต่ละนัดแม้เพ่งเล็งจุดหมาย
แม้ไม่หลบเลี่ยงเสี่ยงถึงตาย
เขาคือศัตรูร้าย...ของนก..และกระปอม

หนึ่งอันประจำกายต่อหนึ่งอ้าย
เมื่อพบจุดหมายกรูเข้ารุมล้อม
วาดฝีมือเข้าใส่บ่ได้ยอม
สำเร็จได้ต่างพร้อม..เฮ..ยินดี

แต่ละนายฝีมือไม่ใช่ย่อย
แม้แต่ไอ้ตัวจ้อยเพียงเอวนี่
แม่นชะมัดเรื่องยิงควายได้พาที
มุกทะลึ่งมากมี...จนเราอาย

 

แล้งพรุ่งนี้ค่อยต่อ..นะครับ..ผม...คิวคิว

ฝ่าแดดดั้นด้นผ่านทุ่งกว้าง
ตอต้นฟางข้าวทั่วแถบนั้น
ถูกไฟลามไหม้ถึงไพรวัล
พาพวกพืชพันธ์..กรอบแห้ง..ด้วยแรงไฟ

แผ่นพื้นดินดำด้วยผงเถ้า
มองไกลไกลคล้ายเอาสีวาดไว้
หน่อหญ้าพึ่งผุดดินขึ้นรำไร
เขียวอ่อนสดใส..อยู่ตามคันนา

หมู่นกผกผินบินล่อง
ร่ำร้องสุดล่วงรู้ภาษา
ฟังเสียงแว่วตามท้องทุ่งนา
ดุจดั่งว่า..นั่นดนตรีกล่อมใจ

ถึงเขตุป่าจั้กกะจั่นผันเสียงแว่ว
ลมพลิ้วแผ่วพัดไพรเอนไหวไหว
ร่มรื่นเงาไม้ผ่อนคลายใจ
ฉันเที่ยวท่องชมเล่นไปตามทางจร

ขอบคุณที่ติดตามอ่าน..

dokkrajaiw

สำรวจดูป่าปกเคยรกเรื้อ
ที่ยังเหลือเป็นหย่อมหย่อมพอล้อมได้
ต่างกับสมัยเราเมื่อเยาว์วัย
เป็นป่าใหญ่จะเที่ยวทั่วยังกลัวเสือ

ทุกวันนี้ผู้คนมากล้นหลาม
เกิดแข่งกับป่างามอยู่ทุกเมื่อ
เหมือนแผ่นดินหดเข้าเท่าลำเรือ
ผู้คนหลายชาติเชื้อ..หาที่อยู่ครอง

แต่ป่าเกิดน้อยคนคอยตัด
ที่สรรพสัตว์เคยเป็นเจ้าของ
ถูกมนุษย์รุกเข้าจับจอง
ไร้ใครปกป้อง..ความเปลี่ยนแปลงจึงตามมา

แข่งกันได้แข่งกันดีไว้ประดับ
ว่าผู้มีสินทรัพย์ล้ำวาสนา
กับมนุษย์ด้วยกันยังสิ้นเมตตา
ล้างผลาญเข่นฆ่า..หวังพบความร่ำรวย

ไร้จิตสำนึกรับผิดชอบ
หวังกอบโกยไปตราบมอดม้วย
ด้วยสนุกยิ่งล้ำสิ่งอำนวย
ไม่คำนึงช่วย...หมายโลกจีรัง

หมายเหตุ...ถ้าไม่คิดอะไรมาก..หรือไม่มีอะไรที่ต้องคิดคุณก็เป็นคนที่มีความสุขมากทีเดียว

พอสิ้นอ่อนล้าเมื่อยขาแข้ง
ได้แรงคืนกลับก็มุ่งมั่น
ฝ่าแสงแดดร้อนของตะวัน
จนถึงนายายจันทร์..ตาสมดี

พบตาอาหลานวงษ์วานญาติ
ยังสนิทบ่เคลื่อนคลาดจากก่อนนี้
นึกสงสารแต่ตาสมดี
เพิ่งสูญเสียคู่ชีวี..คือยายจันทร์

หลายปีดีดักที่จากถิ่น
คืนสู่แผ่นดินก็แปรผัน
ทั้งท้องถิ่นผู้คนเคยเห็นกัน
ต่างกันลับกับก่อนนั้น..เคยเป็นมา

พวกน้องนุ่งพุงโลขี้มูกไหล
ต่างแต่เติบใหญ่ไม่คุ้นหน้า
เขตุคลองหนองน้ำตามท้องนา
ล้วนแปลกหูแปลกตา..กว่าก่อนเดิม

ที่แปลงนาอาปลูกแตงถั่ว
พอให้ครอบครัวมีรายได้เสริม
อาศัยคลองงบรัฐฯขุดแต่งเติม
ดีกว่าเดิมเก็บน้ำได้ตลอดปี

ตามสองฝั่งคลองปลูกกล้วยต้น
บ้างออกปลีออกเครือพ้นเป็นหวี
เก็บกินเก็บขายได้ทั้งผลปลี
มีอยู่มีกิน..กันแบบพอเพียง

ต้นตะคร้อต้นเก่าแต่คราวเด็ก
ตัวเล็กเล็กเคยปีนที่หน้าเถียง
ยังตระหง่านลำต้นเอนเอียง
มดแดงร้ายก็เคยเสี่ยง..เก็บลูกตะคร้อกิน

เหม่อมองนึกภวังค์ถึงครั้งเก่า
เหมือนคอยปลุกเล้าจิตใจไม่สิ้น
สำนึกในไออุ่นคุณแผ่นดิน
ยังละมุนกรุ่นกลิ่น..อยู่มิเสื่อมคลาย

    จำได้ว่ากลอนทั้งหมด..เขียนตอนต้นปี2541...มันนานมาแล้ว

เดินเลี้ยวจากคลองถึงห้องกระท่อม
เป็นที่กินอยู่พร้อมเฝ้าที่
ของลุงไหวเฝ้าแปลงแตงพันธ์ดี
ระวังพวกที่..ชอบมาขโมยกิน

เห็นแต่แกงุ่นง่านกับงานขยัน
กับลูกลูกมุ่งมั่นหมายสมถวิล
แตแตงแกออกผลหนาดูน่ากิน
แมลงว่อนว่อนบิน..ชมช่อดอกแตง

เสยงเครื่องสูบน้ำระงำหู
น้ำไหลหลั่งพรั่งพรูขึ้นจากแหล่ง
โดยเครื่องสูบน้ำทำดัดแปลง
เพื่อรดแตง..ซึ่งปลูกไว้..ริมคลอง

ร่อนเร่เรื่อยมาผ่านนาทุ่ง
ถึงเขตุนาหนองกุงคนึงหมอง
เสียงเหล่าจั๊กกะจั่นสนั่นก้อง
ร่ำร้องทั่วไปในแดนดิน

ลมอ่อนโยนพัดละลิ่วไพรพลิ้วไหว
สกุณาน้อยใหญ่บินโผผิน
ร่ำร้องก้องพนาเทียวหากิน
ตัวต่อหึ่งหึ่งบิน..ที่หน้าโพรงรัง

มีโอกาสเข้ามาหน้านี้เลยถือโอกาส คอมเม้นท์...แหม แฮ่ ผมไมถนัดคำนี้เอาเสียเลย แต่ ถ้าใครอ่านนิราศเรื่องนี้จบและกดให้ผมหนึ่งคะแนน...ผมจะยกให้คนนั้นเป็นแฟน หุหุ

แบบว่าอยากให้อ่านน่ะ...อยากจะพิมพ์ขายเสียด้วยซ้ำแต่ยังขาดต้นทุน...ไม่เกินปีผมจะทำมันให้เป็นหนังสือ และ เป็นหนังสือที่สุดยอดให้จงได้


ครับผม