กาลเวลาที่เปลี่ยนไป

รอยเท้าย่ำเหยียบทรายที่ชายหาด
คลื่นซัดสาดทยอยรอยก็หาย
กาลเวลา..ฟองคลื่นกลืนรอยทราย
เหลือเพียงชายหาดว่างร้างร่องรอย

เหมือนอดีตผ่านไปไม่มีกลับ
เคยประทับใจเร้าก็เหงาหงอย
เฝ้าคิดถึงความหลังฝังใจคอย
เวลาคล้อยเคลื่อนไปไม่หวนคืน

"วันนี้" พอเวลามาพ้นผ่าน
เรียก "วันวาน" สิ้นหมดความสดชื่น
ก่อน "วันวาน" เรียกขานว่า "วานซืน"
ไม่ยั่งยืนความฝันจึงผันแปร

เช่นกัน "วันพรุ่งนี้" ที่มั่นหมาย
ก็จะกลายเป็น "วันนี้" สี่งที่แน่
ที่เคยเรียก "วันหน้า" ตั้งตาแล
อันได้แก่ "อนาคต" ย่อมหมดไป

กลับกลายเป็น "ปัจจุบัน" ที่ฝันหา
เมื่อเวลาไม่หยุดจุดเคลื่อนไหว
"ปัจจุบัน" เป็น "อดีต" กรีดหัวใจ
รักจึงไกลเพราะเวลามาพรากเรา

วันแรกรักเริ่มก่อบริสุทธิ์
มาถึงจุดนี้แล้วไม่แคล้วเศร้า
รักแปรเปลี่ยนไปได้ไม่เหลือเงา
แต่จะเอาอะไรในความจริง

ปล่อยให้กาลเวลาจารึกไว้
ร่องรอยในเบื้องหลังทั้งชายหญิง
เป็นทางผ่านไว้จำคำอ้างอิง
ไม่หยุดนิ่งความรักมักเหมือนกัน

ดาว อาชาไนย[/color][/size]