ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พิมพิลาไลย]

เจ็บมานาน แค่ไหน ไม่พออีก
หรือต้องฉีก หัวใจ ให้เป็นผง
เมื่อไม่มี ทางไป ให้จบลง
ถ้ายังคง รักไป ได้เจ็บนาน

เจ็บช้ำมา เท่าไร ไม่ไหวแล้ว
ไม่อยากแว่ว เสียงใด ใครขับขาน
ไม่อยากทำ ร้ายใจ ไปอีกนาน
จากวันวาน ถึงวันนี้ ที่เสียใจ

อยากจะมี วันไหน ให้จบสิ้น
ทนได้ยิน ได้เห็น เลือดเย็นไหม
นี่กี่ร้อย พันครั้ง นั่งเสียใจ
รับไม่ไหว ให้หยุด สิ้นสุดเลย

พิมพิลาไลย

[มนฤทธิ์]

มันจบแล้วความรักเธอเคยให้
ให้จบไปอย่าให้มีฤดีเอ๋ย
เหมือนสายน้ำกาลเวลาล้วนผ่านเลย
มันลงเอยแสนเหน็บเจ็บแล้วจำ

เธอไม่ต่างอะไรไกลกับพี่
ที่ทนหนีรักบอกให้ชอกช้ำ
ทุกข์กล้ำกลืนฝืนข่มจมระกำ
ความทรงจำร้ายจริงให้ทิ้งไป...

[พิกุลแก้ว]

เมื่อมันเก็บ...เจ็บช้ำ...ระกำรัก
หน่วงใจนัก..รักขม..บ่มความเปรี้ยว
ต้องทนเจ็บ...ซ้ำซ้ำ...เพียงผู้เดียว
ดั่งอยู่ใน..สายน้ำเชี่ยว..กลางลำธาร

เมื่อไม่เหลือ...รสดี...ที่เคยลิ้ม
ที่เคยชิม..ลิ้มลอง..รสความหวาน
บัดนี้ขม...บ่มขืน...ฝืนทรมาน
ดั่งน้ำตาล..ไหม้มอด..เพราะแรงไฟ

หากยิ่งเคี่ยว..เหนี่ยวรั้ง..ยิ่งแสนขม
ดั่งของเสีย..หมักหมม..แล้วมอดไหม้
รักเช่นนี้..มีค่าหรือ?..ซื่อทนไป
ยอมตัดใจ..อาลัยจาก..ชั่วนิรันดร์.

[ไพร พนาวัลย์]

เราร่วมสร้างทางรักอย่างหนักหน่วง
ทั้งหวงห่วงเติมแรงใจให้ความหวัง
แต่สุดท้ายทางหมดสิ้นใจพินท์พัง
ต้องมานั่งทบทวนอยู่ริมทาง

หรือว่าเราไม่ไช่คนควรคู่
ยอดพธูทำเดินอย่างเหินห่าง
ดั่งจะไม่สำรวมเดินร่วมทาง
หรือว่าทางสองเรามันจบลง

คงสองเราต่างคนมิใช่ขั้ว
จึงผิดฝาผิดตัวมัวลุ่มหลง
ไม่สนิทแนบแน่นคลอนแคลนลง
งั้นก็จงสิ้นสุดกันวันนี้เอย

 “ปรางค์ สามยอด”

[พิมพิลาไลย]

สิ้นสุดกันเสียทีน่ะที่รัก
เมื่อสมัครพักใจไม่สานฝัน
ยอมที่จะรับรู้ใช่คู่กัน
ควรจบมันวันนี้ดีกว่ารอ

เพราะทนจนหม่นใจไม่ไหวแล้ว
แม้วี่แววว่างเว้นเช่นไรหนอ
ปล่อยให้รอหนอใจช่างไม่พอ
จึงต้องขอให้หยุดสิ้นสุดที

พิมพิลาไลย

[พิมพิลาไลย]

เมื่อความรักจบลงตรงสิ้นสุด
หัวใจผุดผ่องใสได้อีกหน
เพราะทนรับสับรางอย่างอดทน
หนีจนพ้นสักทีแสนดีใจ

พิมพิลาไลย

[พิมพิลาไลย]

อย่ามาร้อง อย่ามาลา อย่ามาเลิก
เอิกเกริก เพิกเฉย เลยได้ไหม
ตอนรักหวานปานน้ำผึ้งนึกถึงใคร
ตอนจะไปไม่รู้สึกนึกถึงกัน

อย่า!มาตีสองหน้าว่ายังรัก
อย่า!มาชักแม่น้ำมาห้ำหั่น
อย่าโวยวายอายเขาเราทิ้งกัน
อย่าคิดหันกลับมาหน้าไม่อาย

เลิกก็เลิกเลิกกันไม่หวั่นหรอก
เพราะเธอบอกเลิกฉันมันเสียหาย
เลิกตรงนี้ดีีกว่าน่าวุ่นวาย
ขอสาปชายตายซะอโหสิ



พิมพิลาไลย

[..ทักษมน..]

กลอนของพิม..ทิ่งแทง เกินแรงขับ
ใจต้องปรับ..เลยว่า ไม่น่าริ
มาให้รัก แล้วรวน...กวนสติ
ไม่อยากปริ ปากต่อ ...ท้อกังวน

นี่คือบทสุดท้าย...ที่ร้ายมาก
รู้ว่ายากเยือกเย็น...ไม่เป็นผล
มันไม่ง่าย. .ร้ายเหลือเป็นเหยื่อคน
เข้มแข็งจน..ไม่ไว้หน้า..แต่ว่า.."จำ"..