ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Raygraydragon]

ยามลมหนาว ผ่านพัด หมู่ปักษา
สกุณา ร้องล้า จ้าละหวัน
ฉันมอง ดู หมุ่นก ที่สุขกัน
อยากรำ พันว่าเหงา เปล่าเปลี่ยวใจ(Ray)

[สายลมสีขาว]

ลมหวีดหวิว พัดปลิ้ว ลิ่วใจฝัน
ร้องรำพัน วันเก่า ภาพเงาใส
นี่หรือรัก ที่ฉันเคย มอบแด่ใคร
นี่น่ะหรือ สายใย ในสัมพันธ์

ใจของฉัน มันหาย ไปเสียแล้ว
คำหวานแว่ว แก้วร้าว คราวโศกศัลย์
แตกกระจาย หายไป ในคืนวัน
พร้อมจอมขวัญ ที่เคยรัก และภักดี

เย็นยะเยือก แทรกซึม ครึ้มดวงจิต
ทุกทางทิศ พิศเห็น อยากเร้นหนี
เพื่อนร่วมเดิน เพลินทาง คือภาคี
ซึ่งชื่อมี ว่าเงียบเหงา และเดียวดาย

แสงอ้างว้าง จางเจือ ใจเอื้อเห็น
ทุกสิ่งล้วน แต่เป็น ไร้ความหมาย
ก็เพียงลม โหมปะทะ สู่เนื้อกาย
ร่ายระบาย หายสิ้น จิตเคยมี

[ไพร พนาวัลย์]

เพียงสายลม บางเบา ใยเหงาจิต
โอ้มิ่งมิตร แรมไกล พาใจสั่น
เราเคยถาม เคยไถ่ ไม่เว้นวัน
มาบัดนี้ เธอนั้น พลันเปลี่ยนแปร

เพียงคิดถึง ตรึงใจ ในบางครั้ง
เราเคยนั่ง หน้าจอ มาจ๋อแจ๋
แต่ก็รู้ เธอมี คนมาแคร์
ส่งกระแสร์ ต่อความ ตามสบาย

รู้ว่าเธอ อ่อนไหว ใจสับสน
แต่เป็นคน ดีพอ ต่อสหาย
รู้ว่าเขา ทุกข์ยาก ลำบากกาย
เธอจะช่วย คลี่คลาย ให้หายตรม

ว่าจะไม่ ห่วงหวง เจ้าดวงแข
จะดูแล เมื่อเธอ เจอความขม
อยู่ห่างห่าง อย่างห่วง ควงลมลม
เจ้าระทม ยามใด จะไปดู

ดั่งสายลม พรมพริ้ว ปลิวระรื่น
ให้งามชื่น อุ่นใจ ไม่อดสู
อยู่เคียงข้าง เนื้อเย็น ด้วยเอ็นดู
เจ้าคงรู้ แก่ใจ ไม่ไกลกัน

 

“ปรางค์  สามยอด”

[สายไหม]

     สายลม ประโคมพริ้ว        ละรอกริ้ว เป็นทิวคลื่น
ลมโยก ทุกข์โศกยืน             ให้เป็นอื่น เพราะสายลม
ยามลม ประพรมหน้า             ทุกข์เอกา แสนขื่นขม
เหมือนหาย ไปกับลม            นิราศทุกข์ แสนสุขใจ
สายลม ที่พรมพริ้ว                ตามทุ่งทิว ไม้น้อยใหญ่
สัตว์อื่น ได้อาบกาย              คลายทุกข์โศก วิโยคตรม
ขอบคุณสายลมเจ้า               อันแผ่วเบา ไร้ขื่นขม
ทุกวันฉันเฝ้าชม                  รอสายลมประโคมมา

[Raygraydragon]

ยามลมหนาว ผ่านพัด หมู่ปักษา
สกุณา ร้องล้า จ้าละหวัน
ฉันมอง ดู หมุ่นก ที่สุขกัน
อยากรำ พันว่าเหงา เปล่าเปลี่ยวใจ(Ray

ลมหวีดหวิว พัดปลิ้ว ลิ่วใจฝัน
ร้องรำพัน วันเก่า ภาพเงาใส
นี่หรือรัก ที่ฉันเคย มอบแด่ใคร
นี่น่ะหรือ สายใย ในสัมพันธ์

ใจของฉัน มันหาย ไปเสียแล้ว
คำหวานแว่ว แก้วร้าว คราวโศกสันต์
แตกกระจาย หายไป ในคืนวัน
พร้อมจอมขวัญ ที่เคยรัก และภักดิ์ดี

เย็นยะเยือก แทรกซึม ครึ้มดวงจิต
ทุกทางทิศ พิศเห็น อยากเร้นหนี
เพื่อนร่วมเดิน เพลินทาง คือภาคี
ซึ่งชื่อว่า ว่าเงียบเหงา และเดียวดาย

แสงอ้างว้าง จางเจือ ใจเอื้อเห็น
ทุกสิ่งล้วน แต่เป็น ไร้ความหมาย
ก็เพียงลม โหมประทะ สู่เนื้อกาย
ร่ายระบาย หายสิ้น จิตเคยมี(พี่สายลม

(เพราะมากๆเลยค่ะพี่Zeหนูจะแต่งต่อได้ไหมเนี่ย; Ray)

ความเหงาเศร้า หนาวเหน็บ ฝังเจ็บลึก
เป็นรอยนึก ในใจ  คนตรงนี้
วารีเคลื่อน ไหลไป ทุกนาที
แต่ใจข้า ดวงนี้ นิ่งหยุดไป

เย็นยะเยือก ดุจน้ำ ที่เย็นเยียบ
ข้านั้นเทียบ กับใจ ดวงนี้ได้
ชั่งหนาวเย็น จนชา นี้กระไร
นี่นะหรือ หัวใจ ของตัวเอง

เสียวสะท้าน ทั่วร่าง และใจจิต
เมื่อนึกคิด ความหลัง ชั่งโหวงเหวง
ดุจไร้เสียง หยุดนิ่ง ไม่บรรเลง
มันเจ็บใจ ตัวข้าเอง ที่รักนาง

เมื่ออดีต นางเคย เป็นทุกสิ่ง
ข้ารักยิ่ง กว่าตัว กว่าทุกอย่าง
ยอมสละ เพื่อให้ เจ้านวลนาง
แต่ร่างบาง จากไป ไม่ใยดี

หมดทุกสิ่ง ข้าเคย ใฝ่ฝันไว้
เจ้ารู้ไหม ข้าไม่ เหลือศักดิ์ศรี
ที่จะอยู่ ต่อไป แล้วคนดี
เจ้าเอาสิ่ง ที่มี ของข้าไป

ไม่ใช่สิ ข้าให้ เจ้ามากกว่า
ข้านั้นถูก มารยา ของเจ้าไสร
ต่อจากนี้ ข้าจะ ไม่เสียใจ
จะจำไว้ ว่าข้า แค่เสียดาย(Ray


(พี่สายลมแต่งต่อเร็วๆน่า )

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[เจ้าดอกรัก]

สายลมหนาวพัดมาแสนเปลี่ยวจิต
ใจยังคิดถึงเธอที่ห่างหาย
รอยความรักยังจารอยู่มิรู้คลาย
โอ้หัวใจพลันสลายเมื่อขาดเธอ
วอนสายลมอย่าพัดมาให้หนาวจิต
อย่าสะกิดแผลที่ใจให้พร่ำเพ้อ
เจ็บปวดใจที่ไม่มีรักของเธอ
ได้แต่เพ้อกับสายลมอย่างเดียวดาย