ทุกคืนค่ำ ย้ำความ ตามหลอกหลอน
หวนอาวร อ้อนวัน อันสดใส
แทบทันที ที่คิด นึกออกไป
หยาดน้ำใส ไหลริน หล่นลงมา
พยายาม ตัดความ ถวิลถึง
แล้วปล่อยใจ หยุดดึง ตรึงห่วงหา
เพื่อหวังเพียง สกัดไว้ หยาดน้ำตา
มิให้ร่วง ระย้า ท่วมแก้วกานท์
ความเจ็บปวด แทรกซึม ความรู้สึก
ถึงส่วนลึก ภายใน ใจร้องขาน
เวลาเอ๋ย เลยช้า ... ทรมาน
หลั่งสายธาร จากใจ ไขว่ดวงแด
กลางความเศร้า มากมาย ไม่รู้จบ
ยังโชคดี ที่พบ สบไขแข
ผู้ยืนเคียง คอยประคอง เข้าดูแล
พูดเสมอ นี่เพียงแค่ แวบอารมณ์
ณ ตอนที่ ใจฉัน นั้นอ่อนล้า
สิบสอง,หนึ่ง เยียวยา พาสุขสม
สร้างความหวัง ท่ามกลาง ความระทม
ลดความเศร้า ซึ่งขื่นขม ให้เจือจาง
