ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[karnvala]

ท่ามกลางสายฝนจางๆ
ฉันอยู่ในเส้นทางที่เหงา
ความรู้สึกที่บอบบางของใจเรา
มีแต่ความเศร้าเข้ามาเยือน

[ระนาดเอก]

๐ ไม่เห็นแสงสีใดในรู้สึก
มันเจ็บลึกฝังรากยากเสมือน-
ถูกตรึงไว้ในปลักยากลืมเลือน
วันปีเคลื่อนฉุดใจไร้เรี่ยวแรง

๐ จะต่อต้านนั้นหรือคือหมดสิทธิ์
เธอบัญชาชีวิตปิดทุกแห่ง
เหลือเส้นทางสายเปลี่ยวเดี่ยวแสดง
คือทางแฝงบทบาท..ของทาสรัก..

 

[พิกุลแก้ว]

เส้นทางเหงาเปล่าเปลี่ยวเหลียวไม่เห็น
ใครจะเป็นเช่นเรา...ไร้เงาเพื่อน
มีเพียงหมู่แมกไม้และดาวเดือน
เศษซากหญ้ากล่นเกลื่อนตามรายทาง

เดินฮำเพลงวี๊ดวิ้วละลิ่วล้อ
เล่นลูกคอต่อกระซิกสายลมบ้าง
เอียงหน้ายิ้มแย้มโอษฐ์เพียงอำพราง
แต่ภายในอ้างว้าง...เพราะอกตรม

ยามสายฝนหล่นลงกระทบผิว
ใจหวามหวิวชิวหาปากพาขม
ในห้วงลึกตรึกตรองหมองอารมณ์
ละอองน้ำประพรมชื่นชมกาย

เหงา-เหงาเนอะ..ท้องฟ้า..นภากว้าง
เมฆดำร้างเลื่อนคล้อยค่อยจางหาย
เปล่งเป็นแสงทอรุ้งฟุ้งกระจาย
จนสุดปลายฟ้านั่น..ขอบแผ่นดิน.

โอ๊ย โดนพี่ระนาดปาดหน้า

[พิมพิลาไลย]

จะเหยียบย่าง ทางใด ใยหมองหม่น
ทางทุุุกข์ทน จนเป็็น เส้นทางเหงา
ท้องฟ้า เวลานี้ ไม่มีดาว
น้ำค้างพราว ราวเป็น เช่นน้ำตา

หลั่งไหลรด หยดมา น้ำตาเอ๋ย
มาชดเชย ความช้ำ กรรมนักหนา
เส้นทางเหงา ทำเรา เศร้าอุรา
อย่าหลงมา ทางนี้ ไม่ดีเลย

พิมพิลาไลย

[ปีศาจสุรา]

เส้นทางเก่าที่เราเคยเคียงข้าง
กลับอ้างว้างปล่อยวางเป็นทางเหงา
มาบัดนี้ไม่มีแม้เพียงเงา
เส้นทางเหงามีเราเพียงเดียวดาย
จะก้าวเดินต่อไปอย่างไรหนอ
เคยเคล้าคลอเคียงข้างอย่างมั่นหมาย
ไม่มีคนบอกทางเคียงข้างกาย
มองไม่เห็นจุดหมายที่ปลายทาง

[ไพร พนาวัลย์]

มองนภาฟ้าหม่นปนลมหนาว
หมู่เดือนดาวหรุบหรู่ดูเงียบเหงา
สายลมแผ่วผิวมาเพียงบางเบา
แสนเงียบเหงาสุดฝืนคืนเดือนเรียว

ทำไมหนอจึงคิดถึงเขามากนัก
คงเป็นเพราะใจภักดิ์รักแน่นเหนียว
ต้องเงียบเหงาเศร้าระทมตรมคนเดียว
สุดเปล่าเปลี่ยวเหว่ว้าหาที่พิง

เพียงจากกันไม่นานเขาพานพบ
ได้ประสพรักแท้แน่ใจหญิง
ไม่ทนรอท้อใจเจอคนจริง
เขาช่วงชิงรักไปไกลสุดทาง

นี่นะหรือคือวิกฤติชีวิตมืด
มันจะยืดหรือหดปลดเกียร์ว่าง
แต่ต้องเดินต่อไปในเส้นทาง
รักลาร้างคือกำไรให้เดินทน

 

“ปรางค์  สามยอด”