ขณะรุ้งม้วนสายละลายสี
ดินทวีหอมวางระหว่างก้าว
หญ้าสลัดน้ำพร้อยร่วงร้อยพราว
ดังแดดกร้าวมิเกรงอวดเบ่งนัก
ทางที่ทอดถอดใจไปหลายหน
มีแรงต่อเริ่มต้นค้นกรงกัก
ดิ้นในกรอบครอบขังเบียดบังรัก
หวาดตกปลักตมเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
เพียงแสงวาบอาบหวังสะพรั่งฝัน
ถึงกี่วันทดท้อก็พร้อมหาย
ทีละคืบทีละคาบตราบวันตาย
ทนตะกายตะเกียกใจเรียกร้อง
มวลดอกไม้เบ่งบานลานกวี
สร้อยวจีลีลาศประกาศก้อง
มิรู้แล้งแหล่งรสพจน์ร้อยกรอง
พร้อมสวมคล้องสอดคลอก่อมิ่งมิตร
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
