ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พิมพิลาไลย]

สิ่งที่เจอเธอทำอยากถามหน่อย
ฉันต้องคอยอดทนทนใช่ไหม
มองฉันทียังมีลมหายใจ
โปรดรู้ไว้ไม่ทนจนเกินควร

อยากให้เธอได้ลองมองฉันใหม่
ถ้าเจ็บใจร้องไห้ได้โหยหวน
คนใจดำทำช้ำร้องคร่ำครวญ
ใจฉันรวนเจ็บได้ร้องไห้เป็น

พิมพิลาไลย

[jubjub]

"เรื่องของเรา...ขอให้จบเพียงเท่านี้"
โปรดทบทวนอีกสักที....จะได้ไหม
แน่ใจนะ....กับคำที่เธอเอ่ยออกไป
....คิดดีแล้วหรือไร...ถึงได้บอกลา...

ที่เห็นว่าฉันยังนิ่ง.....
....มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันโหยหา...
แม้ฉัน...ไม่มีน้ำตา....
ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันยอมรับมัน

ฉันยังคงมีหัวใจ.....
เจ็บได้...ร้องไห้ได้....เมื่อเธอแปรผัน
ฉันกลายเป็นคน...ไม่สำคัญ
เมื่อเขาคนนั้น...เดินเข้ามา

ขอยืนนิ่งนิ่งสักพัก
ทบทวนเรื่องรักก่อนจะอ่อนล้า
อดทนไว้นะเจ้าน้ำตา....
อย่าพึ่งไหลออกมา...ต่อหน้าเธอ

[ปีศาจสุรา]

สิ่งที่เจอเธอทำอยากถามหน่อย
ฉันต้องคอยอดทนทนใช่ไหม
มองฉันทียังมีลมหายใจ
โปรดรู้ไว้ไม่ทนจนเกินควร
อยากให้เธอได้ลองมองฉันใหม่
ถ้าเจ็บใจร้องไห้ได้โหยหวน
คนใจดำทำช้ำร้องคร่ำครวญ
ใจฉันรวนเจ็บได้ร้องไห้เป็น

พิมพิลาไลย

ใครหนอใครทำเธอให้ชอกช้ำ
ใครช่างทำเธอได้ให้หม่นหมอง
ใจร้าวรวดเจ็บปวดน้ำตานอง
ร้องเถิดร้องออกมาจะยาใจ
จะคอยปลอบเคียงข้างทุกย่างก้าว
จะรักษาความรวดร้าวให้สดใส
จะลบเลือนรอยน้ำตาให้หายไป
จะห่วงไยใจช้ำให้ทำเลา

[Tian iew]

สิ่งที่เจอเธอทำอยากถามหน่อย
ฉันต้องคอยอดทนทนใช่ไหม
มองฉันทียังมีลมหายใจ
โปรดรู้ไว้ไม่ทนจนเกินควร
อยากให้เธอได้ลองมองฉันใหม่
ถ้าเจ็บใจร้องไห้ได้โหยหวน
คนใจดำทำช้ำร้องคร่ำครวญ
ใจฉันรวนเจ็บได้ร้องไห้เป็น

พิมพิลาไลย

[color=paleturquoise]
พี่ขอโทษ ที่ทำให้ พิมต้องทน
ต้องสับสน น้ำตาไหล ให้มัวหมอง
หยุดเถอะนะ แม่แก้วตา อย่างร่ำร้อง
ขอรับรอง จะไม่ทำ ให้เจ็บใจ
ในครั้งก่อน เพิ่งลองรัก ยังไม่รู้
แม่โฉมตรู ให้พี่แก้ ตัวได้ไหม
จากวันนี้ จะไม่มี อีกคราใด
จะทำให้ พิมเจ็บใจ เสียน้ำตา[/color]

[ไพร พนาวัลย์]

ร้องไห้เถิดถ้าน้ำตามันช่วยได้
ให้ความช้ำมันหลั่งไหลออกไปสิ้น
ล้างลูกตาให้แจ่มใสไร้มลทิน
ให้น้ำตาหลั่งรินสิ้นระทม

แล้วไตร่ตรองให้ดีที่ทนช้ำ
ถูกกระทำให้สะอื้นต้องขื่นขม
แก้วถูกทุบจนแตกร้าวเหลือเพียงคม
ยังจะก้มสู้ทนไปทำไม

ชีวิตเราเรามีสิทธิ์คิดให้ตก
จะมัวหมกนอนซมข่มพิษไข้
เมื่อต่างคนต่างไม่รักรีบจากไกล
จะมัวทนทุกข์อยู่ทำไมให้อายคน

มีคนคอยปลอบใจอยู่ใกล้ชิด
เขาคือมิตรห่วงใยไม่สับสน
ถ้าเขาดีมีน้ำใจให้หน้ามล
ให้โอกาสเขาสักหนมาดูแล

จริงไหม เนาะ ท่านปีศาจสุรา?

“ปรางค์ สามยอด”

[พิมพิลาไลย]

ร้องไห้เถิดถ้าน้ำตามันช่วยได้
ให้ความช้ำมันหลั่งไหลออกไปสิ้น
ล้างลูกตาให้แจ่มใสไร้มลทิน
ให้น้ำตาหลั่งรินสิ้นระทม

แล้วไตร่ตรองให้ดีที่ทนช้ำ
ถูกกระทำให้สะอื้นต้องขื่นขม
แก้วถูกทุบจนแตกร้าวเหลือเพียงคม
ยังจะก้มสู้ทนไปทำไม

ชีวิตเราเรามีสิทธิ์คิดให้ตก
จะมัวหมกนอนซมข่มพิษไข้
เมื่อต่างคนต่างไม่รักรีบจากไกล
จะมัวทนทุกข์อยู่ทำไมให้อายคน

มีคนคอยปลอบใจอยู่ใกล้ชิด
เขาคือมิตรห่วงใยไม่สับสน
ถ้าเขาดีมีน้ำใจให้หน้ามล
ให้โอกาสเขาสักหนมาดูแล

จริงไหม เนาะ ท่านปีศาจสุรา?

“ปรางค์ สามยอด”

หัวใจล้าน้ำตามีค่ามาก
ยังไม่อยากลำบากใครใจมีแผล
จะขอสู้ดูสักคราถ้าอ่อนแอ
คงยอมแพ้แม้ยืนได้ใจรอนรอน

อยากหลีลี้หนีไกลใจไม่พร้อม
จึงต้องยอมเจ็บจมแทบล้มหมอน
หวังสักวันมันคงหายคลายอาวรณ์
ได้รับพรจากสวรรค์คงบรรเทา

ก็มีเพียง..เวลา..น้ำตา..เพื่อน
แม้เลอะเลือนเกลื่อนกลบ..ลบความเศร้า
ละทุกสิ่งทิ้งไปจากใจเรา
ไม่นานเนาเราคงฟื้นยืนได้เอง

พิมพิลาไลย

[พิมพิลาไลย]

ใครหนอใครทำเธอให้ชอกช้ำ
ใครช่างทำเธอได้ให้หม่นหมอง
ใจร้าวรวดเจ็บปวดน้ำตานอง
ร้องเถิดร้องออกมาจะยาใจ

จะคอยปลอบเคียงข้างทุกย่างก้าว
จะรักษาความรวดร้าวให้สดใส
จะลบเลือนรอยน้ำตาให้หายไป
จะห่วงไยใจช้ำให้ทำเลา

ใจร้าวรวดปวดเจ็บเก็บไม่อยู่
ตะโกนกู่อยู่ในใจเหงาเหงา
จะมียาอะไรให้บรรเทา
เชิญพี่เอามาทาอย่าลังเล

สิ่งที่พอช่วยได้ในตอนนี้
ขอโอ่งราชบุรีพี่อย่าเขว
เอามาใส่น้ำตาที่บ่าเท
แม้ทะเลยังไม่พอบ่อน้ำตา

พิมพิลาไลย

[พิมพิลาไลย]

พี่ขอโทษ ที่ทำให้ พิมต้องทน
ต้องสับสน น้ำตาไหล ให้มัวหมอง
หยุดเถอะนะ แม่แก้วตา อย่างร่ำร้อง
ขอรับรอง จะไม่ทำ ให้เจ็บใจ

ในครั้งก่อน เพิ่งลองรัก ยังไม่รู้
แม่โฉมตรู ให้พี่แก้ ตัวได้ไหม
จากวันนี้ จะไม่มี อีกคราใด
จะทำให้ พิมเจ็บใจ เสียน้ำตา (คุณ อู่ เทียน อิ้ว)

หยุดไม่ได้ทำไงใจมันทุกข์
อยากจะซุกหน้าคว่ำช้ำนักหนา
ถ้าจะเลิกร้องไห้ใช้เวลา
กว่าน้ำตาจะหมดอดใจรอ

จะมาขอแก้ตัวกลัวช้ำอีก
พอมีปีกบินได้บินไปป๋อ
คนที่ช้ำ ช้ำไป ช้ำให้พอ
ก็จงรอเสียบ้างอย่างฉันรอ

พิมพิลาไลย

[" meemoo "]

..ปวดหัวใจ..ได้แต่เก็บ..เหน็บซ่อนไว้..

..ยามเมื่อเธอ..เหม่อมองใคร..ไม่ใช่ฉัน..

..อยากบอกใจ..ไม่ให้คิด..จิตไหวหวั่น..

..แม้น้ำตา..ร่วงหล่นพลัน..ยอมฝืนทน..

..............................................Myself..

                   

[ดอกกระเจียว]

[
ธรรมดาทั่วไปใจซึ้งซึ้ง
สักครั้งหนึ่งดอกหนาน้ำตาไหล
เหลือกำหนดกฎเกญฑ์ให้เป็นไป
แต่เพื่อใครควรครวญให้ถ้วนความ

อาจให้ฟ้าอากาศและลมฝน
ให้สวรรค์เบื้องบนล้นเกินห้าม
จึงหลั่งไหลล้นตาไร้ค่าความ
แต่..เพื่อเธอพร้อมคำถามว่า"ทำไม"

[พิมพิลาไลย]

..ปวดหัวใจ..ได้แต่เก็บ..เหน็บซ่อนไว้..

..ยามเมื่อเธอ..เหม่อมองใคร..ไม่ใช่ฉัน..

..อยากบอกใจ..ไม่ให้คิด..จิตไหวหวั่น..

..แม้น้ำตา..ร่วงหล่นพลัน..ยอมฝืนทน..

.........................................(ขอบคุณค่ะ คุณ myself)


                 

น้ำตาหล่นคนช้ำทำใจยาก
คนที่อยากจากไกลเขาไม่สน
แม้จะร้องร่ำไห้ใจร้อนรน
ก็ต้องทนเจ็บช้ำกับน้ำตา

พิมพิลาไลย

[พิมพิลาไลย]

[
ธรรมดาทั่วไปใจซึ้งซึ้ง
สักครั้งหนึ่งดอกหนาน้ำตาไหล
เหลือกำหนดกฎเกญฑ์ให้เป็นไป
แต่เพื่อใครควรครวญให้ถ้วนความ

อาจให้ฟ้าอากาศและลมฝน
ให้สวรรค์เบื้องบนล้นเกินห้าม
จึงหลั่งไหลล้นตาไร้ค่าความ
แต่เพื่อเธอพร้อมคำถามว่า"ทำไม"

emo_50ขอบคุณ คุณ ดอกกระเจียว ค่ะ ที่มาแบ่งกันบทกลอนเพราะๆ

จะเก็บงำช้ำไว้เตือนใจว่า
อันคุณค่าน้ำตาที่บ่าไหล
ทุกหยาดหยดรินรดลงกลางใจ
เหมือนกองไฟไหม้เผาเถ้าธุลี

พิมพิลาไลย

[(ฟ้า) มารสุรา]

เจ็บครานี้ยิ่งใหญ่ใจสลาย
เหมือนชีพวายถูกฆ่าเข่นเป็นผุยผง
ต้องช้ำหนักสุดหักใจให้มั่นคง
ใจปลิดปลงลงดิ้นแทบสิ้นใจ

หยาดความช้ำน้ำใจไหลรินหล่น
ความเจ็บล้นปนออกมาน้ำตาใส
อาบใบหน้าคนพ่ายแพ้ทางหัวใจ
หลั่งออกมาไว้อาลัยใครบางคน[/color]

 

[พิมพิลาไลย]

เจ็บครานี้ยิ่งใหญ่ใจสลาย
เหมือนชีพวายถูกฆ่าเข่นเป็นผุยผง
ต้องช้ำหนักสุดหักใจให้มั่นคง
ใจปลิดปลงลงดิ้นแทบสิ้นใจ

หยาดความช้ำน้ำใจไหลรินหล่น
ความเจ็บล้นปนออกมาน้ำตาใส
อาบใบหน้าคนพ่ายแพ้ทางหัวใจ
หลั่งออกมาไว้อาลัยใครบางคน[/color]

 

หลั่งน้ำตามาล้างใจให้สะอาด
ทุกหยดหยาดราดมาดังห่าฝน
เพราะเจ็บได้ร้องไห้เป็นเน้นจำนน
ก็เป็นคนมีเลือดเนื้อเหลืออะไร

เมื่อเจ็บแล้วแคล่วคล่องต้องหยุดพัก
เรื่องความรักชักพาน้ำตาไหล
จงหยุดพักรักษาแผลดูแลใจ
ถ้ารักใหม่ให้ระวังอย่าพลั้งเลย

พิมพิลาไลย

[เมฆา...]

                         เสียงโอดครวญ ชวนสะอื้น ในคืนเปลี่ยว
                      คงโดดเดี่ยว เว้หว้า น้ำตาไหล
                      เหมันต์พัด โศกา ลอยมาไกล
                      กระทบใจ กระแทกจิต พินิจคลอ
                             แสนสงสาร เสียงกรรแสง สุดโศกเศร้า
                      ใครทำเจ้า เจ็บปวดใจ ร้องไห้หนอ
                      แต่อย่างไร ก็จงร้อง เสียให้พอ
                      ให้ความเจ็บ ความท้อ ไหลออกตา
                            พอตะวัน ฉายแสง แห่งวันใหม่
                      ทิ้งความเศร้า เอาออกไป อย่าครวญหา
                      เริ่มต้นใหม่ ค้นหาใจ ใช้เวลา
                      เก็บเรื่องราว  ที่ผ่านมา ใว้เตือนใจ
                            เสียงโอดครวญ หวนสะอื้น ในคืนเหงา
                      เสียงของเรา นี่ละหนอ ที่โหยไห้
                      เพราะแผลเก่า มันกลัดหนอง ต้องช้ำใน
                      จึงเดี่ยวดาย ร้องครวญ นวลละออ......



  (ปลอบพิมพิลาไลยได้ แต่ปลอบใจตัวเองลำบากจัง)

[พิมพิลาไลย]

กลั้นสะอื้นฝืนใจไม่ให้ร้อง
หากว่าต้องทำให้ใครสงสาร
เสียงโหยหวนกวนใจให้รำคาญ
จะลั่นดานหัวใจไม่ให้ตรม

เก็บเรื่องราวร้าวใจใส่ลิ้นชัก
แล้วหยุดพักรักช้ำทำขื่นขม
เริ่มต้นใหม่ทิ้งไปใจระทม
จะไม่จมตรมทุกข์สุขสักที

พิมพิลาไลย

 

(ปลอบพิมพิลาไลยได้ แต่ปลอบใจตัวเองลำบากจัง)  (พิม ปลอบกลับแล้วกันนะคะ คุณ MEKAR)

[เมฆา...]

                     
                      ปลอบฤทัย หายระทม ด้วยลมทุ่ง
                    พัดข้ามคุ้ง ธารลำแคว มาแต่ไหน
                    เสียงสะอื้น เมื่อคืนก่อน เงียบหายไป
                    แทนด้วยเสียง ห่วงใย มาให้แทน
                          ลมอ่อนอ่อน ย้อนกระแส แปรเปลี่ยนทิศ
                   ดั่งดวงจิต นิมิตฝัน อันสุขแสน
                   นำความเศร้า ความอดสู สู่ดงแดน
                   พัดเทียบแทน พร้อมความห่วง ห้วงบรรเทา
                          ถึงอย่างไร ใจที่เจ็บ ก็เจ็บอยู่
                    เจ้าคงรู้ แก่ใจ ใช่ไหมเล่า
                    ว่ารักพัง พลั้งพลาดเจ็บ เจ็บไม่เบา
                    คงต้องเศร้า เหงาระทม ขมอีกนาน
                          กลางราตรี คืนค่ำ ขนำทุ่ง
                    กลิ่นลั่นทม  หอมฟุ้ง มุ่งพัดผ่าน
                    ปล่อยหัวใจ ไล้เลียแผล  ไปตามกาล
                    ทรมาน สานสะอื้น ทุกคืนไป.......
 


                    ขอบคุณพิมพิลาไลย ที่เห็นใจ คนทนทุกข์.....

[สุภาพบุรุษทรชน]

หลายครั้ง ยังอ่อนล้า อีกหลายครา พาสิ้นหวัง
สิ้นไร้ ในกำลัง ทุกข์ประดัง หลั่งเข้ามา

เจ็บได้ ร้องให้เป็น จะได้เห็น เช่นคุณค่า
เปลี่ยนไป ในเวลา พอกลับมา ก็ชาชิน.

........................................
         

[ไพร พนาวัลย์]

กลั้นสะอื้นฝืนทนจนใจท้อ
เมื่อไหร่หนอความช้ำจะจางหาย
ข่มความเจ็บความช้ำข่มความอาย
เหมือนดั่งตายทั้งเป็นจนเย็นชา

กลัวความรักผิดหวังกลัวพลั้งพลาด
เข็ดขยาดความรักจนใจล้า
จะขอก้มข่มความทุกข์ทรมา
จะรักษาแผลใจอย่างเจียมตน

แม้นมีรักครั้งใหม่ให้ความฝัน
จะฝ่าฝันยิ้มสู้ดูสักหน
เอาความรักจากใจให้หน้ามล
เข้าเปรอปรนคนดีที่บูชา

“ปรางค์ สามยอด”

[พิมพิลาไลย]

หลายครั้ง ยังอ่อนล้า อีกหลายครา พาสิ้นหวัง
สิ้นไร้ ในกำลัง ทุกข์ประดัง หลั่งเข้ามา

เจ็บได้ ร้องให้เป็น จะได้เห็น เช่นคุณค่า
เปลี่ยนไป ในเวลา พอกลับมา ก็ชาชิน.

........................................

       

หลายครั้ง ยังอ่อนไหว...ทั้งที่ใจ ไม่ยลยิน
หลายครา น้ำตาริน...อยากจะชิน และเย็นชา
ก็ยังทำ ไม่ได้...คิดเมื่อไร ใจโหยหา
มีไหม ใครสักครา...ที่จะมา รักษาใจ

พิมพิลาไลย

ขอบคุณสุภาพบุรุษทรชน ค่ะ ที่มาแบ่งปันบทกลอนเพราะๆ