ขวานทองร้องทุกข์บทที่ ๑๔ เมืองลุยถั่ว

ประเทศนี้มีบางกลุ่มทุ่มลุยถั่ว
ขยันมั่วขยันซั่วทั่วแห่งหน
ในสภามหา’ลัยในชุมชน
ล้วนชอบกลดันทุรังเรื่องบังควร

กฎหมายดีมีไว้คุมคนปากพล่อย
กลับมุ่งสอยมุ่งดึงลงพื้นสวน
มุ่งทำลายมัตตัญญูรู้ใคร่ครวญ
เปรียบลำดวนถูกปลิดดอกลงซอกดิน

กฎหมายสูงปรับแก้มาอย่างประณีต
กลับมุ่งขีดเขียนใหม่ใจกังฉิน
เพื่อพวกพ้องเพื่อเจ้านายนามราคิน
นาย “กั๊กสิน” กั๊กทุกอย่างขวางหน้าตน

ศาลชั้นสูงควบคุมคนคิดชั่ว
มุ่งลุยถั่วคิดลิดรอนดั่งถอนขน
ใช่ของเล่นของสนุกของทุกคน
ราวเด็กซนดึงโน่นนี่น่าตีตาย

หากเป็นเด็กขอจงอยู่ส่วนของเจ้า
อย่ารบเร้าเรียกร้องเรื่องหลากหลาย
อย่างอแงแม่พ่องานมากมาย
ลูกฉิบหายชอบหาเรื่องเปลืองอารมณ์

ประเทศนี้มีคู่แข่งแบ่งหลายด้าน
ขายข้าวสารการท่องเที่ยวเป็นปฐม
เราต้องการงานสร้างสรรค์การเกลียวกลม
ไม่นิยมพวกบั่นทอนสั่นคลอนเมือง

ร้อยเรียงและถ่ายภาพโดย เดชา เวชชพิพัฒน์