เมื่อใจเจ้าไร้เสน่หา  เหินห่างแปลกตา
โอ้ฟ้าขีดคั่นกั้นกลาง

ดุจเดือนเลือนลับนภางค์ พรากฟ้าคราสาง
ใยปรางเลิกร้างไปไหน

ปีเดือนเลื่อนล่วงช่วงวัย    จำจดหมดใจ
พิษภัยรักแร้งแรมปี

ทบทวนหวนหาครามี    ความสุขสดสี
ครั้งที่ยังรุ่นดรุณองค์

พริกชี้ฟ้าเผ็ดร้อน       ฉันใด
ออเจ้าก็เป็นไป           ฉะนั้น
แต่แปลกผิดวงใจ     พี่กลับ มอบนาง
จนกว่าชีพสะบั้น      ก็พร้อมยอมหล่อนฯ