.jpg)
เมื่อมันเป็นแผลร้ายที่กรายเรื้อ
ดุจเติมเชื้อเพาะบ่มเป็นหล่มหลุม
ทรมานหม่นไหม้ราวไฟรุม
ทั้งร้อนรุ่มปวดแปลบจนแสบชา
แต่ว่าในสำนึกที่ลึกล้ำ
แม้ชอกช้ำหวาดหวั่นพรั่นผวา
ยังมีความหวานรื่นชื่นชีวา
ที่ซึ้งค่าอยู่ในหัวใจเรา
มิอาจข้ามพ้นห้วงบ่วงความคิด
ที่ตามลิดรอนใจให้อับเฉา
แต่หวานชื่นรื่นสุขไม่บรรเทา
ดุจดั่งเงางดงามในความจำ
dinner
ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ :
บันทึกการเข้า
