ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พิมพิลาไลย]

แอบเก็บไว้ บอกใคร ไม่ได้แน่
เพราะฉันแพ้ ใจฉัน มันหวั่นไหว
ยิ่งห้ามมัน ยิ่งฝัน ไปแสนไกล
ห้ามเท่าไร ไม่ฟัง ยังดื้อดึง

เพราะเธอมี เจ้าของ มองเห็นอยู่
แล้วใยดู พลั้งจิต ไปคิดถึง
ต้องกอดหมอน นอนเศร้า เฝ้ารำพึง
หัวใจดึง ดื้อด้าน ค้านทำไม

หวาดผวา เอื้อมคว้า มาเพียงเงา
รู้หรือเปล่า เรารัก มากแค่ไหน
ตรงปลายทาง ตอนจบ ของหัวใจ
เป็นอย่างไร เจ็บแค่ไหน ไม่รู้เลย


พิมพิลาไลย

[ไพร พนาวัลย์]

ใจเย็นก่อน เถิดหนา แก้วตาพี่
มันต้องมี ทางแก้ แน่เธอเอ๋ย
แม้นใจเรา จริงจัง หวังชมเชย
เจ้าอย่ากลัว ไปเลย จงเชื่อใจ

พี่นี้รัก ตัวน้อง หวังครองคู่
เราจะอยู่ เคียงกัน วันฟ้าใส
พี่จะมอบ ให้น้อง ครอบครองใจ
เพราะพี่นี้ ไม่มีใคร มาเคลียคลอ

จะรักน้อง ถนอมน้อง ปองเคียงคู่
เจ้าจงรู้ ใจพี่ นี้เถิดหนอ
ว่ารักน้อง จนล้นใจ ไฝ่พนอ
โถ อย่าท้อ เลยคนดี พี่รักจริง

 

“ปรางค์  สามยอด”

ขอแจมด้วยคน นะครับ 

 

[พิมพิลาไลย]

ฉันเริ่มจะใจหายมองปลายฟ้า
ถ้าเวลาหยุดได้ใคร่เสกสรรค์
อยากให้มาพูดจามองหน้ากัน
รู้ว่ามันใกล้เวลาฟ้ารำไร

อยากกู่ก้องร้องไห้ให้ถึงฟ้า
ให้น้ำตาท่วมโลกโศกถึงไหน
คงต้องเศร้าเสมอที่เธอไป
เมื่อห่างไกลจากนี้ไร้วี่แวว

ช้ำไหมเธอจะไปทั้งใจรัก
แต่เธอหักใจนั้นจากฉันแล้ว
แค่กลับมาบอกลาน้ำตาแพรว
จะไปแล้วเมื่อฟ้าสางเราห่างกัน

พิมพิลาไลย

[มนฤทธิ์]

แอบเก็บไว้ บอกใคร ไม่ได้แน่
เพราะฉันแพ้ ใจฉัน มันหวั่นไหว
ยิ่งห้ามมัน ยิ่งฝัน ไปแสนไกล
ห้ามเท่าไร ไม่ฟัง ยังดื้อดึง

เพราะเธอมี เจ้าของ มองเห็นอยู่
แล้วใยดู พลั้งจิต ไปคิดถึง
ต้องกอดหมอน นอนเศร้า เฝ้ารำพึง
หัวใจดึง ดื้อด้าน ค้านทำไม

หวาดผวา เอื้อมคว้า มาเพียงเงา
รู้หรือเปล่า เรารัก มากแค่ไหน
ตรงปลายทาง ตอนจบ ของหัวใจ
เป็นอย่างไร เจ็บแค่ไหน ไม่รู้เลย


พิมพิลาไลย

ถึงเจ็บช้ำสักเท่าไรไม่ตายแน่
คงมีแต่ทุกข์เกิด-เตลิดหาย
มีแต่เกิดแล้วดับแท้แน่แก่ใจ
ไม่มีใครหักห้ามใจได้สักคน

เพียงแต่เราปล่อยมันไปตามใจคิด
แล้วใช้จิตพินิจดูรู้สักหน
ปล่อยมันไปไม่สนใจไกลกังวล
ไม่ต้องทนไม่ต้องคิดติดตามมัน

ความคิดมันไม่ใช่เราเขาไม่เที่ยง
เป็นดังเยี่ยงความเป็นจริงกับสิ่งฝัน
พระพุทธเจ้าท่านกล่าวล้นพ้นอนันต์
ไม่ใช่ฉันไม่ใช่เราไม่เขลาเอย...

[จะไม่เด็ด]

เพียงเพราะเรามาพบกันสายเกินแก้
หากเนื้อแท้เราผูกพันธ์จนหวั่นไหว
ศิลธรรมห้ามสัมพันธ์อย่าเป็นไป
จึงทำให้ทรมานเพราะม่านประเพณี

....แบบว่า..มาทักทายครับ

[พิมพิลาไลย]

เพียงเพราะเรามาพบกันสายเกินแก้
หากเนื้อแท้เราผูกพันจนหวั่นไหว
ศิลธรรมห้ามสัมพันธ์อย่าเป็นไป
จึงทำให้ทรมานเพราะม่านประเพณี


....แบบว่า..มาทักทายครับ

เพราะเวรกรรมทำร่วมอ่วมเพราะรัก
ต้องทุกข์หนักรักไปไร้ศักดิ์ศรี
พรหมองค์ใดให้เราเศร้าฤดี
พบกันทีมีปัญหาไม่น่าเลย



....แบบว่า..มาทักทายครับ //  ....แบบว่า ขอบคุณนะคะที่มาทักทาย ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ

พิมพิลาไลย

[พิมพิลาไลย]

ช้ำไหมใจเจ้าเอ๋ยเคยมีรัก
ถูกเขาควักดวงใจไปขยี้
หลงคารมชื่นชมขมฤดี
คิดว่ามีรักจริงหญิงคนเดียว

เมื่อมาเห็นเช่นนี้เห็นทีจบ
เธอจะคบจบใครไม่แลเหลียว
เสียใจที่หลงคารมดังคมเคียว
ช่างคดเคี้ยวเกี่ยวใจฉันไปครอง

พิมพิลาไลย

[ระนาดเอก]

ช้ำไหมใจเจ้าเอ๋ยเคยมีรัก
ถูกเขาควักดวงใจไปขยี้
หลงคารมชื่นชมขมฤดี
คิดว่ามีรักจริงหญิงคนเดียว

เมื่อมาเห็นเช่นนี้เห็นทีจบ
เธอจะคบจบใครไม่แลเหลียว
เสียใจที่หลงคารมดังคมเคียว
ช่างคดเคี้ยวเกี่ยวใจฉันไปครอง..(น้องพิมพิลาไลยไฟแรงสูง)


พิมพิลาไลย

๐ ใจเคยแหลกครั้งหนึ่งก่อนซึ้งเจ้า
เจ็บไม่เท่ายามพบคำรบสอง
อย่าย้ำเลยที่รักใจจักกอง
ต่อหน้าน้องครั้งนี้พี่เจ็บเกิน

๐ เคยตัดใจเลิกรักภักดิ์ใครแล้ว
เผลอสบแววตาเธอเก้อและเขิน
ก็ต้องมนต์หนนั้นจนฝันเพลิน
แล้วก็เดินตกหลุมรักพุ่มพวง

๐ หวังเป็นรักสุดท้ายของชายช้ำ
ปล่อยใจพร่ำเพรียกหาพาหนักหน่วง
ยอมรับว่าประมาทพลาดเต็มทรวง
หลงก้าวล่วงถลำอย่างจำนน

๐ เจ็บครั้งนี้อย่าถามว่าช้ำไหม
พี่บอกได้ทรมา!กว่าทุกหน
เธอหมดรักครั้งนี้พี่เจ็บจน
กลายเป็นคนเชี่ยวชาญ..ด้านน้ำตา..(พี่ระนาดเอก)

[พิมพิลาไลย]

๐ ใจเคยแหลกครั้งหนึ่งก่อนซึ้งเจ้า
เจ็บไม่เท่ายามพบคำรบสอง
อย่าย้ำเลยที่รักใจจักกอง
ต่อหน้าน้องครั้งนี้พี่เจ็บเกิน

๐ เคยตัดใจเลิกรักภักดิ์ใครแล้ว
เผลอสบแววตาเธอเก้อและเขิน
ก็ต้องมนต์หนนั้นจนฝันเพลิน
แล้วก็เดินตกหลุมรักพุ่มพวง

๐ หวังเป็นรักสุดท้ายของชายช้ำ
ปล่อยใจพร่ำเพรียกหาพาหนักหน่วง
ยอมรับว่าประมาทพลาดเต็มทรวง
หลงก้าวล่วงถลำอย่างจำนน

๐ เจ็บครั้งนี้อย่าถามว่าช้ำไหม
พี่บอกได้ทรมา!กว่าทุกหน
เธอหมดรักครั้งนี้พี่เจ็บจน
กลายเป็นคนเชี่ยวชาญ..ด้านน้ำตา..(พี่ระนาดเอก)

ช้ำำที่ได้ ใครผิิด คิดดูใหม่
จะโทษใคร ไม่นึก ต้องศึกษา
ที่เสียใจ มีใคร ไหนนำพา
ไม่่ปรึกษา สักคำ ทำฉันเพลีย

เมื่อต่างไม่ เข้าใจ ก็ไปเถิด
อย่าให้เกิด สับสน เป็นผลเสีย
อย่าให้เหมือน ดังไฟ ไหม้ลามเลีย
มีแต่เสีย กับเสีย เคลียกันไป

พิมพิลาไลย

[พิมพิลาไลย]

ต้องคร่ำครวญ ทวนคำ ช้ำขมขื่น
เมื่อทนกลืน ฝืนเก็บ เจ็บกลบเกลื่อน
ก็ต้องทน คนทัณฑ์ ฝันสะเทือน
เขาทำเหมือน มาดหมาย ให้ม้วยมร

ช้ำไหมใจ ไม่จำ ระกำเจ็บ
ถูกทั้งเหน็บ ทั้งแนม ความแจ่มเหนือ
เขาฟาดฟัน ไม่ฟัง ยังเหลือเฟือ
คงมีเหลือ ความร้าย หมายข่มเรา

ช้ำกี่ที ยังทำ จำไม่ถ้วน
ก็สมควร ที่ครอง เป็นรองเขา
ก็ช้ำอีก กระอัก รักษาเอา
พอบรรเทา ให้เขาทำ ช้ำทุกที


พิมพิลาไลย

[เจ้าดอกรัก]

เจ็บใช่ไหมหัวใจที่แสนดื้อ
จะยึดยื้อทำไมเขาไม่สน
ยังจะทนทำไมใครเขาชม
มีแต่ถมหัวใจให้กล้ำกลืน

โปรดอย่าฝืนอีกเลยถ้าใจเจ็บ
อย่ามัวเก็บหัวใจไห้สะอื้น
ล้มทั้งยืนแล้วใยทนกล้ำกลืน
ยังจะฝืนรักเขาให้ช้ำใจ

โอ้ใจคนนี่มันก็แสนแปลก
ใจเกือบแตกเพราะช้ำทนไม่ไหว
ช้ำข้างในยากแท้จะตัดใจ
ช้ำใช่ไหมย้ำใจเพื่อให้จำ

ใช่ช้ำมาก  ยอมรับว่าปวดใจแต่ก็ยังฝืนรักเขาอยู่นั่นแหละ
 

[พิมพิลาไลย]

ลืมไม่ได้ใจช้ำเพราะกรรมหนัก
ยังฝืนรักฝักใฝ่ใจถลำ
รักคนผิดคิดไปใยยังจำ
ก็ยังทำไม่ได้ให้ลืมเลือน

รอเวลาข้างหน้าจะมาถึง
ฉันจะซึ้งกว่าใครไม่ให้เหมือน
แล้วจะเก็บเจ็บใจเอาไว้เตือน
พร้อมจะเบือนหน้าหนีคนที่เลว

พิมพิลาไลย

[มานพ]

ลืมไม่ได้ใจช้ำเพราะกรรมหนัก
ยังฝืนรักฝักใฝ่ใจถลำ
รักคนผิดคิดไปใยยังจำ
ก็ยังทำไม่ได้ให้ลืมเลือน

รอเวลาข้างหน้าจะมาถึง
ฉันจะซึ้งกว่าใครไม่ให้เหมือน
แล้วจะเก็บเจ็บใจเอาไว้เตือน
พร้อมจะเบือนหน้าหนีคนที่เลว

พิมพิลาไลย

พี่ก็ยังไม่ลืมปลื้มเธอมาก
แม้เธอจากพี่ไปใจแหลกแหลว
ยังฝืนรักฝืนจองทองคำเปลว
อยู่ในเหวห้วงรักที่ถักทอ

ถึงคืนวันผันไปใจยังรัก
น้ำต้มผักเคยทานหวั่นใจหนอ
เธอเคยบอกพี่ไว้ไม่ต้องรอ
ลืมเรือนหอกระท่อมร้างที่กลางไพร

[พิมพิลาไลย]

กลับมาทั้งน้ำตารู้ว่าเจ็บ
ไม่รู้เก็บฉันนี้ไว้ที่ไหน
หลงระเริงเพลิงรักหนักเกินไป
จึงมอดไหม้ไร้ค่าและน่าชัง

ต้องซานซมก้มหน้ามาที่นี่
เพราะยังมีใจงามและความหลัง
กระท่อมร้างกลางไพรไม่ผุพัง
คนที่ยังรอเราเฝ้าซ่อมแซม

พิมพิลาไลย

[มานพ]

กลับมาทั้งน้ำตารู้ว่าเจ็บ
ไม่รู้เก็บฉันนี้ไว้ที่ไหน
หลงระเริงเพลิงรักหนักเกินไป
จึงมอดไหม้ไร้ค่าและน่าชัง

ต้องซานซมก้มหน้ามาที่นี่
เพราะยังมีใจงามและความหลัง
กระท่อมร้างกลางไพรไม่ผุพัง
คนที่ยังรอเราเฝ้าซ่อมแซม

พิมพิลาไลย

กลับมาเถิดคนดีสุดที่รัก
ถึงงานหนักไม่ไหวใจชื่นแช่ม
เพราะมีน้องเคียงกันวันเดือนแรม
คงอะแหล่มสดใสใจรอนรอน

ที่ผ่านมาอภัยไม่ยึดติด
ขอมิ่งมิตรคนดีศรีสมร
กระท่อมไพรแห่งนี้มีบังอร
อยากจะนอนแล้วหนานะหน้ามน

[พิมพิลาไลย]

กลับมาทั้งน้ำตารู้ว่าเจ็บ
ไม่รู้เก็บฉันนี้ไว้ที่ไหน
หลงระเริงเพลิงรักหนักเกินไป
จึงมอดไหม้ไร้ค่าและน่าชัง

ต้องซานซมก้มหน้ามาที่นี่
เพราะยังมีใจงามและความหลัง
กระท่อมร้างกลางไพรไม่ผุพัง
คนที่ยังรอเราเฝ้าซ่อมแซม

พิมพิลาไลย

กลับมาเถิดคนดีสุดที่รัก
ถึงงานหนักไม่ไหวใจชื่นแช่ม
เพราะมีน้องเคียงกันวันเดือนแรม
คงอะแหล่มสดใสใจรอนรอน

ที่ผ่านมาอภัยไม่ยึดติด
ขอมิ่งมิตรคนดีศรีสมร
กระท่อมไพรแห่งนี้มีบังอร
อยากจะนอนแล้วหนานะหน้ามน

นึกถึงอก อุ่นอุ่น ละมุนแสน
นึกถึงแขน แทนหมอน นอนมองฝน
นึกถึงเธอ เสมอ ที่เปรอปรน
นึกถึงจน ไม่อยาก จะจากไป

ขอบคุณที่ มีใจ ให้พิงพัก
ขอบคุณนัก รักนี้ ดีไฉน
ขอบคุณ ความบอุ่น ละมุนไอ
ขอบคุณใจ แสนดี ที่ให้มา

พิมพิลาไลย

[มานพ]

นึกถึงอก อุ่นอุ่น ละมุนแสน
นึกถึงแขน แทนหมอน นอนมองฝน
นึกถึงเธอ เสมอ ที่เปรอปรน
นึกถึงจน ไม่อยาก จะจากไป

ขอบคุณที่ มีใจ ให้พิงพัก
ขอบคุณนัก รักนี้ ดีไฉน
ขอบคุณ ความบอุ่น ละมุนไอ
ขอบคุณใจ แสนดี ที่ให้มา


พิมพิลาไลย

ขอบคุณใจ น้องพี่ ที่ให้เจอ
ขอบคุณเธอ ที่รัก มากหนักหนา
ขอบคุณพิม คนดี ที่ให้มา
ขอบคุณฟ้า ดลใจ ให้พบกัน

คิดถึงหน้า คนงาม ยามยิ้มแย้ม
คิดถึงแก้ม ขาวนวล ชวนให้ฝัน
คิดถึงอก ละมุน อุ่นทุกวัน
ช่างสุขสันต์ วันนี้ พี่มีเธอ

[พิมพิลาไลย]

นึกถึงอก อุ่นอุ่น ละมุนแสน
นึกถึงแขน แทนหมอน นอนมองฝน
นึกถึงเธอ เสมอ ที่เปรอปรน
นึกถึงจน ไม่อยาก จะจากไป

ขอบคุณที่ มีใจ ให้พิงพัก
ขอบคุณนัก รักนี้ ดีไฉน
ขอบคุณ ความบอุ่น ละมุนไอ
ขอบคุณใจ แสนดี ที่ให้มา



พิมพิลาไลย

ขอบคุณใจ น้องพี่ ที่ให้เจอ
ขอบคุณเธอ ที่รัก มากหนักหนา
ขอบคุณพิม คนดี ที่ให้มา
ขอบคุณฟ้า ดลใจ ให้พบกัน

คิดถึงหน้า คนงาม ยามยิ้มแย้ม
คิดถึงแก้ม ขาวนวล ชวนให้ฝัน
คิดถึงอก ละมุน อุ่นทุกวัน
ช่างสุขสันต์ วันนี้ พี่มีเธอ

ขอบคุณทุก เวลา และนาที
ให้น้องมี ใจพี่ นี้เสมอ
ยินดีนัก รักพี่ ที่มาเจอ
ยังละเมอ เพ้อพร่ำ อยู่ร่ำไป

หากแม้ว่า วันใด ไม่มาพบ
อาจจะจบ ตรงนี้ พี่รู้ไหม
ก็จะคิด ถึงพี่ นี้ต่อไป
ฝากใจไว้ ตรงนี้ ที่บ้านกลอน

พิมพิลาไลย

[มานพ]

ขอบคุณทุก เวลา และนาที
ให้น้องมี ใจพี่ นี้เสมอ
ยินดีนัก รักพี่ ที่มาเจอ
ยังละเมอ เพ้อพร่ำ อยู่ร่ำไป

หากแม้ว่า วันใด ไม่มาพบ
อาจจะจบ ตรงนี้ พี่รู้ไหม
ก็จะคิด ถึงพี่ นี้ต่อไป
ฝากใจไว้ ตรงนี้ ที่บ้านกลอน

พิมพิลาไลย

พี่รอเธอ แสนนาน หวั่นหนักหนา
หากไม่มา วันนี้ พี่สังหรณ์
คงจะจบ ตรงนี้ พี่ขอจร
ต้องลาก่อน น้อยใจ ในตัวเธอ

พี่เข้ามา ที่ไร หมายมาพบ
เห็นเธอหลบ แปลกใน ใจเสมอ
พี่เบื่อกลอน รักรัก  ชักจะเบลอ
ไม่อยากเจอ ใครใคร ในบ้านกลอน

[ดอกกระเจียว]

ฤดูนาฟ้าเบื้องบนให้ฝนร่วง
มิโหยห่วงความในคนใจเซ่อ
ฟ้าไม่มอบตอบมาว่าพบเจอ
ฉันอาจเก้อด้วยใฝ่หวังไปข้าวเดียว

เธออาจมีความในหลายหลายอย่าง
เมื่อยามห่างฟ้าไม่แจ้งแถลงเหลียว
ความอ้างว้างคลอบคลุมในคนใจเดียว
ด้วยเปล่าเปลี่ยวคอยหวังนั่งอาวรณ์

ฟ้าโรยร่วงดั่งว่าน้ำตาร่วง
หนาวในทรวงหวั่นไหวให้ยอกย้อน
เพียงความฝันรอเฝ้าอย่างร้าวรอน
ว่ามีเธอแนบนอนอยู่เคียงกาย

สายลมลิ่วล้อใบไผ่ลู่ล่อง
สาบละอองคืนวันมิห่างหาย
คีนเดือนแจ่มห้วงฟ้าดาราราย
ดั่งประกายความฝันของขวัญใจ

ให้คิดฝันเรื่อยไปไม่เจียมจิต
ทั้งไม่อาจอ้างสิทธิ์หวังชิดใกล้
ถึงฉันจะปวดร้าวสักเท่าใด
เพียงเธอรู้ความในใจก็พอ

ฤดูนาฟ้าเบื้องบนโปรยฝนฉ่ำ
ดั่งจะซ้ำดวงฤทัยเท่าไหร่หนอ
ความเหน็บหนาวคอยย้ำช้ำเกินพอ
แต่ไม่อาจคิดท้อ..เพราะรักเธอ