ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ศรีอุดร]

เมื่อฟ้าครึ้ม...ฤดูหนึ่ง...มาถึงแล้ว
คงไม่แคล้ว...แน่นอน...เปียกปอนฝน
เมฆตั้งเค้า...เข้ามา...เคลื่อนหาคน
น้ำใสใส...เริ่มหล่น...ฝนโปรยปราย

สายลมพัด...เบาเบา...ก็หนาวเหน็บ
กอดตัวเก็บ...ทนหนาว...หยุดก้าวหมาย
ฤดูนี้...ยาวนาน...สะท้านกาย
ช่างผิดเพี้ยน...มากมาย...โหดร้ายเกิน

ฉันจะหลบ...ที่ใด...ยังไม่รู้
กับฤดู...อกหัก...รักห่างเหิน
เหมือนฉันถูก...บังคับ...อย่างยับเยิน
นับตั้งแต่...เธอเมิน...เดินจากไป

ฉันเปียกปอน...ด้วยน้ำตา...คราผิดหวัง
ความเจ็บปวด...เศร้าลำพัง...ยังเสริมใส่
ทนสายลม...กอดเก็บ...หนาวเหน็บใจ
จะสุดสิ้น...เมื่อใด...ยังไม่รู้

ฝนตั้งเค้า...เข้าหา...อุราฉัน
จึงไหวหวั่น...ปรากฏ...ความอดสู
น้ำตานอง...ท่วมใจ...อยากให้ดู
ฉันทนอยู่...ไร้อ้อมกอด...ตลอดมา

อีกนานไหม?...ต้องอยู่...ฤดูนี้
เพราะไม่มี...ที่หลบ...ประสบหา
หนาวสายลม...เปียกฝน...ปนน้ำตา
มองท้องฟ้า...กอดกลัว...กับตัวเอง....

[วลีลักษณา]

คราวคิมหันต์เยือนสู่ ก็รู้ร้อน
แต่ใจรอนรักเร้าเข้าข่มเหง
สุมในอกหมกไหม้ให้หวั่นเกรง
ดังเหมือนเร่งไฟกัลป์ ผลาญนั่นเทียว

พิรุณหล่นเริ่มวสันต์เมื่อผันช่วง
น้ำตาฟ้าหล่นร่วงเกินหน่วงเนี่ยว
กี่แสนกี่ล้านหยดที่รด,เรียว
ใจ, เศษเสี้ยว แสนช้ำยังคร่ำครวญ

เหมันตกาลผ่านหนกมลร้าว
อีกครั้งและอีกหนาว..คราวลมหวน
มิเท่าใจว้าเหว่ยังเรรวน
ที่ปั้นป่วนสุดปรามยามร้างรัก

[พิมพิลาไลย]

วสันต์หม่น ฝนมา ฟ้ามืดมิด
ทั่วทุกทิศ พิศถ้วน แล้วควรท่วม
รอฝนหลั่ง สั่งลา ลงมารวม
ไม่กำกวม เก็บกัก มาพักกัน

เหมือนความรัก ที่แล้ง ช่างแห้งหลาย
เฝ้ารอสาย รักส่ง คงสุขสันต์
ยังเป็นทุกข์ มีท่า ฟ้าลงทัณฑ์
รักที่ฝัน ค้างฟ้า น่าฟูมฟ าย

พอหมิ่นเหม่ เหมันต์ ก็พลันมา
วสันต์ลา ใจหล่น ปนสลาย
ความเยือกย็น เป็นสัญญา สาธยาย
ว่าหนาวกาย ไม่กลัว เท่าหัวใจ

เธอไม่นิ่ง แน่นอน ฉันร้อนหนาว
ทุกเรื่องราว ลึกลง จนหลงไหล
คิมหันต์เยือน เหมือนยั่ว กลัวไปใย
ร้อนเป็นไฟ ไหม้ฟาง อย่างกองฟอน

เพราะร้อนรัก รุมเร้า เข้าลามเลีย
ถ้าไม่เคลีย คลั่งไคล้ ไฟไหม้ขอน
ถ้าไม่ราด น้ำรด หมดร้าวรอน
ถูกตัดตอน ถอนตัว ก็ชัวร์..ตาย


พิมพิลาไลย

[ไพร พนาวัลย์]

ขอบคุณภาพฟ้าหลังฝนในทะเลทราย จากอินเตอร์เนท ด้วยนะครับ

มองนภาหน้าฝนหม่นใจนัก
คิดถึงรักแรมราน่าใจหาย
จะขอทนจนกว่าฟ้าจะคลาย
พอยามสายฟ้าหลังฝนหม่นคงจาง

ชีวิตคนก็เหมือนฝนหลงฟ้า
ต้องจำลาจากจรตอนฟ้าสาง
รักมืดมนปนรักมักอำพราง
รักจืดจางยามฝนจรสะท้อนใจ

บางครั้งพบแล้วอำลาน่าอนาถ
ร้างนิราศเหมือนฝนลาฟ้าสดใส
พอฝนมาฟ้าหม่นปนหนาวใจ
เหมือนคนไกลอำพรางรักร้างลา

ฝนซาแล้วฟ้าแอร่มแจ่มใสนัก
คิดถึงรักจำทนคนละฟ้า
คงต้องนอนวาบหวามยามนิทรา
รอเวลาฟ้าหลังฝนเถิดคนดี

 

“ปรางค์  สามยอด”