ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

ฟังเพลงเพราะติดถ้อย   คำหวาน
ไปกับดนตรีกาล          ซาบซึ้ง
หวานไหนจักเปรียบปาน   เพลงเล่า
เพราะว่าหวานจนสุดบึ้ง   เบื่อนั้นมีไฉนฯ


 

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

ทักทายคุณพี่อุ้ม        ดิษฐา
ขอขอบคุณที่มา        ตรวจด้วย
ดูแลบอร์ดฤานา        นึกสนุก
คิดฮอดจนแทบม้วย   เชื่อได้เลยเธอฯ   

[พรายม่าน]

 

ดนตรีมีเพื่อสร้าง      สุนทรีย์
รวมผ่านงานกวี      วาดไว้
ทรงคุณค่าปราณี      เนืองต่อ ชนเฮย
ลูกทุ่งลูกเทพไซร้      ทราบซึ้งซึ่งเพลง

พรายม่าน
สันทราย
๐๒.๐๑.๕๔

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

 

ความรักมีเลิกร้าง     ลาไกล
ยามสดับเพลงสุขใจ   ติดถ้อย
แม้ฟังอีกครั้งใด       ยังเสนาะ
ความชอบไป่ลดน้อย  เรื่องนี้สัตยาฯ

           Mayawin

ประมาณว่า  คนรักยังมีเบื่อมีเลิก  แต่ดนตรี  เพลง
เคยชอบแบบไหนก็ยังชอบแบบนั้น  ไม่เคยเบื่อ

[ฉันเอง]

รู้ซึ้งคุณค่าถ้อย  ขบวนความ

เฝ้าชิดติดตามคำ   ถ่องแท้

อันเพลงใดเล่า    ล่ำลือ  ถืออ้าง

ธรรมชาติสร้างสรรค์  ฤาแท้  ก่อนเนาว์

 

ฉันเอง..

[สมนึก นพ]

น้ำบัวบกใส่แก้ว   ดื่มกิน
รสเฝื่อนระคายลิ้น  แน่แท้
แข็งใจดื่มให้สิ้น   หมดก่อน ค่อยวาง
แก้วใหญ่ไม่ยอมแพ้ อย่าท้อ รอดู

แก้วหูใหม่ไม่โม้   คุยนา
เฝ้าดื่มทุกวันมา   ว่าสู้
เจ็บช้ำย่ำยอกหนา  คงไม่ นานพอ
จะไม่บอกใครรู้   น่าช้ำ ทรวงใน

หัวใจยังร่ำร้อง    เรียกหา
เขาไม่รักแล้วนา   ข่มซ้ำ
ความหลังเก่าเราผวา ว่าไม่ ลืมลง
คงอยู่แบบหมองคล้ำ  หล่อนทิ้ง เดียวดาย

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

    ไม่...เห็น...คุณ...ค่า...
      

บางครั้งเราอาจได้      รักมา
กลับปล่อยช่วงเวลา     ว่างไว้
คนรักจักโหยหา        เรากลับ  เมินแล
เป็นเหตุทำรักให้       เลิกร้างห่างหายฯ


บางคนเฝ้าใฝ่คว้า     เพียงฝัน
พ้นผ่านเนิ่นานวัน      ยิ่งเศร้า
หมายใจอยู่ร่วมกัน      ไยจาก
จึงโศกทุกค่ำเช้า      นั่งเพ้อถวิลหวังฯ

       โดย  Mayawin
     ๓  มกราคม ๒๕๕๔


เอ............ทำไปทำมาจากขำ จะกลายเป็นเศร้าซะแล้ว   

[สมนึก นพ]

.....ด้วยลิงเป็นเพื่อนซี้ กระต่าย
แต่เพื่อนมาแพ้พ่าย เต่านั้น
โกรธแค้นเต่าลบลาย หยามหมิ่น กันนา
หาเต่าเองขาสั้น ไม่รู้ เจียมตน

.....ลิงซนมาขู่แกล้ง เต่าน้อย
หวังว่าจะลบรอย เพื่อนได้
หลายวันอยู่รอคอย เจอเต่า ผ่านมา
จึงวิ่งไปหยิบไม้ ไล่ขว้าง ทุบตี

.....เต่าหนีไปไม่ได้ ชักช้า นักแล
ได้แต่หดหัวขา เร่งเข้า กระดอง
และลิงไม่รู้ว่า รุกไล่ ไงดี
รอนี่ทนนั่งเฝ้า อยู่นั้น เนิ่นนาน

.....ทางผ่านมาอยู่ใกล้ ชายคลอง
ชาวไร่ก่อสุมกอง ไฟร้อน
ลิงจับเต่าประคอง โยนใส่
ส่วนเต่าไม่ออดอ้อน ชอบใจ กลับกลาย

.....สาธยายโอ่ให้ ลิงฟัง
บอกว่าเรามีหลัง แน่นแท้
มันเป็นเช่นเกราะบัง ป้องกัน ได้นา
หากเพื่อนให้เราแพ้ โยนน้ำ จมตาย

.....ลิงได้ทราบเช่นนั้น จัดการ
ไม้เขี่ยคุ้ยกองถ่าน ผ่อนให้
หัวเราะยั่วกังวาน เต่าโง่ บอกมา
จับเต่าขึ้นมาได้ เร่งร้น โยนธาร

.....คอยนานอยู่เต่าน้อย ลอยมา
เอื้อนเอ่ยกล่าววาจา ฟังได้
บ๊ายบายเพื่อนอำลา พักผ่อน
เพราะว่าโดนไฟไหม้ รุ่มร้อน อยู่เลย.

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

บวกให้คะแนนพยายามครับ  ถ่ายทอดเรื่องราวได้ดี  เพียงแต่การแต่งยังไม่ถูกต้อง

มีข้อแนะนำ 2-3 ข้อ  คือ

   1  กลับไปหาโคลงนิติหริอโคลงอะไรก็ได้ที่เขียนโดยถูกต้องมาไว้ท่องจำก่อน ซัก 15-20  บท(ย้ำว่าต้องท่องจำให้แม่นด้วยครับ)

   2 นำโคลงแต่ละบทมาเขียนเปรียบเทียบกันทีละคำว่ามันมีตรงไหนที่เหมือนหรือแตกต่างกันบ้าง  บรรทัดต่อบรรทัด คำต่อคำ

      (สังเกตุเอา-เอาผังโคลงสี่สุภาพไปเปรียบเทียบดูด้วยก็ได้)
 
  3 เวลาว่าง ถ้าไม่ได้เปิดสมุดหรือคอม ให้นึกทบทวนโคลงที่เราท่องจำไว้แล้ว  โดยเอานึกเอาซัก 2-3บท  บรรทัดต่อบรรทัด

        เช่นบรรทัดที่ หนึ่ง  ก็เที่ยบกับบรรทัดที่หนึ่ง  ของอีกบทหนึ่ง  แล้วสังเกตุว่ามันมีอะไรที่แตกต่างกันยังไง

  4  การหัดแต่งระยะแรก  ให้หัดแต่งเพียงบทเดียวให้ถูกต้องช่ำชองเสียก่อนครับ  ไม่ต้องรีบ

         เมื่อแต่งเพียงบทเดียวได้แล้ว  ต่อไปก็จะแต่งบทต่อๆมาได้เอง    ให้ค่อยเป็นค่อยไป

 5  เมื่อจะแต่งจนชำนาญแล้ว  จึงค่อย มาฝึกหัดเรื่องสัมผัสระหว่างบทอีกที



         ครับ  ทั้งหมดนั้น  คือข้อแนะนำ  เพราะผมฝึกมาแบบนี้  ของแบบนี้ต้องใจเย็นๆครับ

       ใช่ว่าจะเป็นกันในทีเดียว    หลังจากนั้นยังจะต้องศึกษาเรื่องภาษา เรื่องคำที่จะนำมาใช้อีก

     ซึ่งคุณคงต้องศึกษากับผู้รู้อีกต่อไป  ผมคงแนะนำคุณได้เพียงเท่านี้   

                 
                       Mayawin


 ปล.ขออนุญาตตอบโพสต์ในเว็บแล้วกันครับ  เพื่อท่านอื่นๆที่สนใจจะได้อ่านไปด้วย 

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

มุนีเพ่งเพียบพร้อม    พลังฌาน
จึงเกิดปาฏีหารีย์       เหาะได้
ดีใจเหาะลนลาน     มาสู่  เมืองนา
มาปะหญิงเปลือยไซร้   เสื่อมแล้วฤทธีฯ


                    สั้นๆ

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

แกะน้อยลงดื่มน้ำ   ลำธาร
หมาป่าอันธพาล     อยากขย้ำ
ลูกแกะบอกฉะฉาน   ข้าเปล่า  ผิดนา
เพียงแต่บิดาล้ำ     บุตรนั้นรับไปฯ

[พรายม่าน]

หวังดีหวังบอกด้วย   คำดี
หวังฝากหวังวจี      จักช่วย
หวังจูงมุ่งเพียงศรี      ศักดิ์สร้าง ทางโคลง
กระหยิ่มริมปากด้วย   เด่นเพี้ยงเพื่อนเรา

พรายม่าน
สันทราย
๐๓.๐๑.๕๔

[ดิษฐา]

เขียนโคลงกลอนยากแท้      เกินตัว
ฝึกฝนให้ถ้วนทั่ว         ต่อได้
พลั้งพลาดผิดอย่ากลัว      วานพี่ บอกนา
ยกย่องครูผู้ไซร้         เก่งแท้ เกินคน

  .....เกือบแย่

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

เด็กน้อยชวนเพื่อนให้    โดดเรียน
รวมกลุ่มบรรดาเกรียน    เที่ยวห้าง
ไป่สนซึ่งการเขียน      แลอ่าน
ผลสอบไม่ต้องอ้าง      ตกซ้ำชั้นไปฯ

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

เริ่มโคลงก็ถูกแล้ว   ตำรา
เจ๊ดิษฐาบอกมา     ช่วยแก้
หมายใจจักใฝ่หา    คนบอก
ติงผิดวรรคสามแล้   ที่ห้าคำลงฯ


เจ๊ดิษฐา  คำที่ห้า วรรคสาม  ต้องสระอัวเหมือนกันครับ

คำที่ห้า วรรคสอง กับวรรคสาม  ห้ามใช้วรรณยุกต์ครับ

ใช้ได้เฉพาะเสียงที่ไม่มีวรรณยุกต์  เสียงสูง  กับคำตาย(แต่ไม่ค่อยนิยมคำตาย)

[บอม ซอง ดุ๊ก]

    ฉกมาฝาก เผื่อมีประโยชน์   





ลักษณะโคลงสี่สุภาพ

คณะของโคลงสี่สุภาพ บทหนึ่งมี 4 บาท (เขียนเป็น 4 บรรทัด) 1 บาทแบ่งออกเป็น 2 วรรค โดยวรรคแรกกำหนดจำนวนคำไว้ 5 คำ ส่วนวรรคหลัง ในบาทที่ 1,2 และ 3 จะมี 2 คำ (ในบาทที่ 1 และ 3 อาจเพิ่มสร้อยได้อีกแห่งละ 2 คำ) ส่วนบาทที่ 4 วรรคที่ 2 จะมี 4 คำ รวมทั้งบท มี 30 คำ และเมื่อรวมสร้อยทั้งหมดอาจเพิ่มเป็น 34 คำ

ส่วนที่บังคับ เอก โท (เอก 7 โท 4) ดังนี้

บาทที่ 1 (บาทเอก) วรรคแรก คำที่ 4 เอก และคำที่ 5 โท

บาทที่ 2 (บาทโท) วรรคแรก คำที่ 2 เอก วรรคหลัง คำแรก เอก คำที่ 2 โท

บาทที่ 3 (บาทตรี) วรรคแรก คำที่ 3 เอก วรรคหลัง คำที่ 2 เอก

บาทที่ 4 (บาทจัตวา) วรรคแรก คำที่ 2 เอก คำที่ 5 โท วรรคหลัง คำแรก เอก คำที่ 2 โท

หนังสือจินดามณี ของ พระโหราธิบดี อธิบายการประพันธ์โคลงสี่สุภาพไว้ว่า
สิบเก้าเสาวภาพแก้ว       กรองสนธิ์
จันทรมณฑล       สี่ถ้วน
พระสุริยะเสด็จดล       เจ็ดแห่ง
แสดงว่าพระโคลงล้วน       เศษสร้อยมีสอง

    * เสาวภาพ หรือ สุภาพ หมายถึงคำที่มิได้กำหนดรูปวรรณยุกต์ ทั้ง เอก โท ตรี และจัตวา (ส่วนคำที่มีรูปวรรณยุกต์กำกับเรียกว่า พิภาษ)
    * จันทรมณฑล หมายถึง คำที่กำหนดรูปวรรณยุกต์โท 4 แห่ง
    * พระสุริยะ หมายถึง คำที่กำหนดรูปวรรณยุกต์เอก 7 แห่ง
    * รวมคำที่กำหนดรูปวรรณยุกต์เอกและโท 11 คำ หรือ อักษร
    * โคลงสุภาพบทหนึ่งมี 30 คำ (ไม่รวมสร้อย)
    * คำที่กำหนดรูปวรรณยุกต์เอก อาจใช้คำตายแทนได้
    * คำที่กำหนดรูปวรรณยุกต์โท แทนด้วยคำอื่นไม่ได้ ต้องใช้รูปโทเท่านั้น
    * คำที่ไม่กำหนดรูปวรรณยุกต์ หรือคำสุภาพมี 19 คำ มีหรือไม่มีรูปวรรณยุกต์ก็ไม่ถือว่าผิด
    * ในชุด 19 คำแม้ไม่กำหนดรูปวรรณยุกต์ ในท้ายวรรคทุกวรรคต้องไม่มีรูปวรรณยุกต์ใดๆ ทั้งสิ้น เพราะจะทำให้น้ำหนักของโคลงเสียไป ได้แก่คำที่กากบาทในแผนผังข้างล่าง

๐ ๐ ๐ เอก โท       ๐ X (๐ ๐)
๐ เอก ๐ ๐ X       เอก โท
๐ ๐ เอก ๐ X       ๐ เอก (๐ ๐)
๐ เอก ๐ ๐ โท       เอก โท ๐ X

โคลงสี่สุภาพที่มีรูปวรรณยุกต์ตรงตามบังคับนั้นมีตัวอย่างอยู่หลายเรื่อง เช่น ลิลิตพระลอ โคลงนิราศนรินทร์ โคลงนิราศพระประธม เป็นต้น ตัวอย่างจากหนังสือจินดามณี พระนิพนธ์ในพระเจ้าบรมวงศ์เธอกรมหลวงวงษาธิราชสนิท ว่าดังนี้
นิพนธ์กลกล่าวไว้       เป็นฉบับ
พึงเพ่งตามบังคับ       ถี่ถ้วน
เอกโทท่านลำดับ       โดยที่ สถิตนา
ทุกทั่วลักษณะล้วน       เล่ห์นี้คือโคลง

การแต่งโคลงสี่สุภาพต่อกันหลายๆ บท เป็นเรื่องราวอย่างโคลงนิราศ โคลงเฉลิมพระเกียรติ โคลงสุภาษิต หรือโคลงอธิบายเหตุการณ์ต่างๆ อาจทำได้ 2 ลักษณะ คือ โคลงสุภาพชาตรี และ โคลงสุภาพลิลิต

    * โคลงสุภาพชาตรี ไม่มีสัมผัสระหว่างบท ส่วนใหญ่กวีนิพนธ์แบบเก่าจะนิยมแบบนี้เป็นส่วนมาก
    * โคลงสุภาพลิลิต มีการร้อยสัมผัสระหว่างบท โดยคำสุดท้ายของบทต้นต้องส่งสัมผัสสระ ไปยังคำที่ 1 หรือ 2 หรือ 3 ในบทต่อไป

เช่น
1. บุเรงนองนามราชเจ้า       จอมรา มัญเฮย
ยกพยุหแสนยา       ยิ่งแกล้ว
มอญม่านประมวลมา       สามสิบ หมื่นแฮ
ถึงอยุธเยศแล้ว       หยุดใกล้นครา
2. พระมหาจักรพรรดิเผ้า       ภูวดล สยามเฮย
วางค่ายรายรี้พล       เพียบหล้า
ดำริจักใคร่ยล       แรงศึก
ยกนิกรทัพกล้า       ออกตั้งกลางสมร
3. บังอรอัคเรศผู้       พิศมัย ท่านนา
นามพระสุริโยทัย       ออกอ้าง
ทรงเครื่องยุทธพิไชย       เช่นอุปราชแฮ
เถลิงคชาธารคว้าง       ควบเข้าขบวนไคล
— โคลงภาพเรื่องพระราชพงศาวดาร
[แก้] สัมผัส

    ดูเพิ่มที่ คำคล้องจอง

สัมผัสบังคับ เรียกอีกอย่างว่า "สัมผัสนอก" หมายถึงสัมผัสที่กำหนดเป็นแบบแผนในคำประพันธ์ เป็นสัมผัสสระ คือมีเสียงสระและตัวสะกดมาตราเดียวกัน ดังนี้

บาทแรก คำสุดท้ายของวรรคที่ 2 สัมผัสกับ คำสุดท้ายของวรรคแรก ในบาทที่ 2 และ 3

บาทที่ 2 คำสุดท้ายของวรรคที่ 2 สัมผัสกับ คำสุดท้ายของวรรคแรก ในบาทที่ 4

ในจินดามณี ฉบับพระโหราธิบดี อธิบายสัมผัสบังคับของโคลงสี่สุภาพไว้ว่า
ให้ปลายบาทเอกนั้น       มาฟัด
ห้าที่บทสองวัจน์       ชอบพร้อง
บทสามดุจเดียวทัด       ในที่ เบญจนา
ปลายแห่งบทสองต้อง       ที่ห้าบทหลัง
[แก้] คำสร้อย

คำสร้อยซึ่งใช้ต่อท้ายโคลงสี่สุภาพในบาทที่ 1 และบาทที่ 3 นั้น จะใช้ต่อเมื่อความขาด หรือยังไม่สมบูรณ์ หากได้ใจความอยู่แล้วไม่ต้องใส่ เพราะจะทำให้ "รกสร้อย"

คำสร้อยที่นิยมใช้กันเป็นแบบแผนมีทั้งหมด 18 คำ

   1. พ่อ ใช้ขยายความเฉพาะบุคคล
   2. แม่ ใช้ขยายความเฉพาะบุคคล หรือเป็นคำร้องเรียก
   3. พี่ ใช้ขยายความเฉพาะบุคคล อาจใช้เป็นสรรพนามบุรุษที่ 1 หรือบุรุษที่ 2 ก็ได้
   4. เลย ใช้ในความหมายเชิงปฏิเสธ
   5. เทอญ มีความหมายเชิงขอให้มี หรือ ขอให้เป็น
   6. นา มีความหมายว่าดังนั้น เช่นนั้น
   7. นอ มีความหมายเช่นเดียวกับคำอุทานว่า หนอ หรือ นั่นเอง
   8. บารนี สร้อยคำนี้นิยมใช้มากในลิลิตพระลอ มีความหมายว่า ดังนี้ เช่นนี้
   9. รา มีความหมายว่า เถอะ เถิด
  10. ฤๅ มีความหมายเชิงถาม เหมือนกับคำว่า หรือ
  11. เนอ มีความหมายว่า ดังนั้น เช่นนั้น
  12. ฮา มีความหมายเข่นเดียวกับคำสร้อย นา
  13. แล มีความหมายว่า อย่างนั้น เป็นเช่นนั้น
  14. ก็ดี มีความหมายทำนองเดียวกับ ฉันใดก็ฉันนั้น
  15. แฮ มีความหมายว่า เป็นอย่างนั้นนั่นเอง ทำนองเดียวกับคำสร้อยแล
  16. อา ไม่มีความหมายแน่ชัด แต่จะวางไว้หลังคำร้องเรียกให้ครบพยางค์ เช่น พ่ออา แม่อา พี่อา หรือเป็นคำออกเสียงพูดในเชิงรำพึงด้วยวิตกกังวล
  17. เอย ใช้เมื่ออยู่หลังคำร้องเรียกเหมือนคำว่าเอ๋ยในคำประพันธ์อื่น หรือวางไว้ให้คำครบตามบังคับ
  18. เฮย ใช้เน้นความเห็นคล้อยตามข้อความที่กล่าวหน้าสร้อยคำนั้น เฮย มาจากคำเขมรว่า "เหย" แปลว่า "แล้ว" จึงน่าจะมีความหมายว่า เป็นเช่นนั้นแล้ว ได้เช่นกัน

นอกจากนี้มีคำสร้อยที่เรียกว่า "สร้อยเจตนัง" คือใช้ตามใจไม่ควรใช้ในงานกวีนิพนธ์ที่เป็นพิธีการ และไม่นิยมกัน

                                        "หายเห็นประเหลนุช นอนเงื่อง งงง่วง" โคลงนิราศตามเสด็จทัพลำน้ำน้อย

                                        "พวกไทยไล่ตามเพลิง เผาจุด ฉางฮือ" โคลงภาพพระราชพงศาวดาร

                                        "ลัทธิท่านเคร่งเขมง เมืองท่าน ถือฮอ" โคลงภาพฤๅษีดัดตน



บอม ซอง ดุ๊ก

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

เจ๊ดิษฐา  ขออนุญาต  เกลาให้นิดหน่อย  นะครับ



เขียนโคลงกลอนยากแท้    เกินตัว
ควรฝึกฝนเนียนัว        คล่องไว้
พลั้งพลาดผิดอย่ากลัว   แก้กลับ
เพียรฝึกไปเรื่อยไซร้      ไม่ช้าเห็นผลฯ


              ครับ


หมายเหตุ  คือ  คำสอง  วรรคสอง  ควรจะเป็นเสียงเอกหรือคำตายน่ะครับ  (ตามผัง)

[พรายม่าน]

เพื่อนดีมีเยี่ยงนี้      นานหา ได้เฮย
คอยบอกคอยติมา      ไม่เว้น
สนใจไฝ่เพียรหา       ห่อนทิ้ง นิ่งดาย
โคลงเก่าคงไม่เร้น       หลากชั้นชนกวี

พรายม่าน
สันทราย
๐๓.๐๑.๕๔

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

คุณพรายม่านครับ


ตรงวรรคที่สาม    เพียรหา   จะซ้ำกับข้างบน  ตรงคำว่า นานหาครับ   และคำที่ ๗  ควรเป็นไม้เอกหรือคำตาย

ควรเปลี่ยนเป็นดังนี้ครับ


สนใจใฝ่ศึกษา   และห่อน  ทิ้งแฮ     (วรรคสามครับ  เพื่อไม่ให้ซ้ำกับคำว่านานหา  ตรงข้างบน)

[Lจ้าVojกaoนบทนี้*]

คำโคลงใคร่เชี่ยวแล้ว    ควรคนึง
เพียรแต่งบทหนึ่งจึง      เลิศแท้
น้อยนิดเมื่อมือถึง          ระดับ
จึงขยับขยายแก้           ต่อได้ดังหมายฯ