ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

"เติมไฟ?"

๐

๐ ปลดภาระท่ามวันอันเหนื่อยอ่อน
ทิ้งไว้นอกห้องนอนก่อนวันสิ้น
เหลียวเห็นม่านพลิ้วไหวสายลมริน
ศิลปินแมลงแข่งเสียงกลืน

๐ แล้วจู่จู่มนต์ขลังของฝั่งเสียง
สะกดเราจากเตียงไม่เลี่ยงฝืน
ย่างกรายชมระเบียงเสียงค่ำคืน
ระเริงรื่นหฤหรรษ์พลันระงม

๐ นานแค่ไหนไม่รู้เสียงกู่นี้
เลือนจากที่เคยฟังครั้งปฐม
วาบสัมผัสสำเนียงยินเสียงลม
ปิดนัยน์ชมด้วยโสตโชติระทึก

๐ อัศจรรย์ดนตรีรุจีศิลป์
ก็พร่างพื้นธรณินอวลถิ่นดึก
หอมเอยกลิ่นมวลไม้ก็ร่ายลึก
สะท้านกึกนึกถวิลจินตนา

๐ เย็นวาบผิวคราวลมเข้าห่มแต้ม
ริมปากแย้มรับรู้โจมจู่หน้า
สูดลมรื่นชื่นจินต์และวิญญาณ์
ปลิดความล้าเลือนหายสลายไป

๐ เปิดเปลือกตาอีกครั้งช่างเฉิดฉัน
เงยมองจันทร์รัศมีทวีใส
ระยิบดาวพราวเด่นแทบเห็นไอ
คืนนี้ไฟในร่าง..พร่างเติมเต็ม?"

ระนาดเอก

[เหมันต์กาล]

เหมือนโคมไฟใกล้ดับพลับพลาแสง
ไม่มีแรงโชติช่วงร่วงระเหย
เป็นเพียงเทียนดวงน้อยล่องลอยเลย
ที่ไม่เคยโชติช่วงร่วงทั้งวัน

แต่สักวันไฟนั้นจะรุกพือ
จะละบือไฟร้อนก่อนแผดเผา
เป็นไฟรักร้อนแรงเปลงแสงยาว
ทำให้เขารู้ว่าเราดับไม่เป็น

[สายลมสีขาว]

เมื่อเปลวไฟ ใจสู้ ดูอ่อนล้า
กลั่นฝันเป็น น้ำตา ที่เดินหลง
ไม่เห็นแสง ปลายทาง สุดสายตรง
เปลวไฟนี้ ก็คง จะดับไป

ไม่มีแรง ดันผลัก ชักสู่ฝัน
อุปสรรค ร้อยพัน อันชวนไหว
จนแทบท้อ อ่อนล้า ทั้งดวงใจ
เหมือนเปลิงไฟ ใกล้มอด ลงทุกครา

แต่แล้วเธอ กลับมา ดึงมือฉัน
เติมไฟฝัน ริบหรี่แสง กลับใฝ่หา
มืออุ่นไอ ยกขึ้น ปาดน้ำตา
พร้อมบอกว่า "สู้ฝัน สิคือคน"

เมื่อมีแรง บันดาล หว่านเข้าใส่
กองเปลวไฟ ก็ลุก ขึ้นทุกหน
ดึงฉันออก จากทาง อันมืดมน
ปลิดความคิด อันสับสน โยนทิ้งไป

[สุวรรณ]

หลับตานอนนานเนิ่นจนหายล้า
อุ่นอุราคราตื่นชื่นเกษม
บิดร่างกายซ้ายขวาพาอิ่มเอม
ฤดีเปรมผุดผ่องของช่วงวัน

ด้วยเติมเต็มกำลังพร่างชีวิต
พร้อมลิขิตขีดวาดตามความฝัน
ลุก้าวหนึ่งถึงก้าวเช้าอีกวัน
จนไฟมอด เติมใหม่ในช่วงคืน

[ไพร พนาวัลย์]

ปลุกปลอบใจเติมไฟให้ชีวิต
ดั่งลิขิตเอาเองเร่งฟันฝ่า
ดั่งสายน้ำไหลแรงแข่งเวลา
สู้เถิดหนาอย่าย่อหย่อนอย่าอ่อนแอ

กำลังใจจากเธอที่ให้ฉัน
ดังจะหมั่นเติมไฟอย่าพ่ายแพ้
ขอขอบใจเธอจังตั้งตาแล
ดั่งดวงแขฉายแสงแข่งเมฆมัว

เราช่วยกันเติมไฟอย่าให้ขาด
ดั่งแสงสาดส่องใจไล่สลัว
ปลุกปลอบใจรักเราเข้าพันพัว
ดั่งดอกบัวแย้มบานรับอรุณ

 

 “ปรางค์  สามยอด”

หลอยเข้ามา ตอนมึนๆจะหลับ 

[สุวรรณ]

ปลุกปลอบใจเติมไฟให้ชีวิต
ดั่งลิขิตเอาเองเร่งฟันฝ่า
ดั่งสายน้ำไหลแรงแข่งเวลา
สู้เถิดหนาอย่าย่อหย่อนอย่าอ่อนแอ

กำลังใจจากเธอที่ให้ฉัน
ดังจะหมั่นเติมไฟอย่าพ่ายแพ้
ขอขอบใจเธอจังตั้งตาแล
ดั่งดวงแขฉายแสงแข่งเมฆมัว

เราช่วยกันเติมไฟอย่าให้ขาด
ดั่งแสงสาดส่องใจไล่สลัว
ปลุกปลอบใจรักเราเข้าพันพัว
ดั่งดอกบัวแย้มบานรับอรุณ...(ลุงปรางค์)

กำลังใจให้กันไม่มีหมด
คอยราดรดเติมใหม่หมายอบอุ่น
โยงห่วงใยไว้ด้วยช่วยการุณย์
เป็นการหนุนไฟฟืนให้ชื่นทรวง

เมื่อทุกคนมีอาทรคลายร้อนหนาว
ดุจแสงพราววาววับที่จับสรวง
ตกกลางใจจนละมุนอุ่นแดดวง
ในทุกห้วงหัวใจไฟเต็มลาน...(สุวรรณ)

[ระนาดเอก]

ปลุกปลอบใจเติมไฟให้ชีวิต
ดั่งลิขิตเอาเองเร่งฟันฝ่า
ดั่งสายน้ำไหลแรงแข่งเวลา
สู้เถิดหนาอย่าย่อหย่อนอย่าอ่อนแอ

กำลังใจจากเธอที่ให้ฉัน
ดังจะหมั่นเติมไฟอย่าพ่ายแพ้
ขอขอบใจเธอจังตั้งตาแล
ดั่งดวงแขฉายแสงแข่งเมฆมัว

เราช่วยกันเติมไฟอย่าให้ขาด
ดั่งแสงสาดส่องใจไล่สลัว
ปลุกปลอบใจรักเราเข้าพันพัว
ดั่งดอกบัวแย้มบานรับอรุณ...(ลุงปรางค์)





กำลังใจให้กันไม่มีหมด
คอยราดรดเติมใหม่หมายอบอุ่น
โยงห่วงใยไว้ด้วยช่วยการุณย์
เป็นการหนุนไฟฟืนให้ชื่นทรวง

เมื่อทุกคนมีอาทรคลายร้อนหนาว
ดุจแสงพราววาววับที่จับสรวง
ตกกลางใจจนละมุนอุ่นแดดวง
ในทุกห้วงหัวใจไฟเต็มลาน...(สุวรรณ)

 

๐ ท่ามกลางความเหว่ว้าน้ำตาไหล
หมอนชุ่มไปสีหม่นจนรอบด้าน
กำลังใจคอยวิ่งดิ่งทะยาน
มือเอื้อมควานฝ่ายเหงาเข้าครอบครอง

๐ หรีดเรไรผสมระดมเสียง
ยามนี้เยี่ยงเสียงเย้ยเปรยสนอง
ปลุกจิตใต้สำนึกให้ตรึกตรอง
คำว่าสองเรานี้..ชี้จบกัน

๐ ไฟแห่งรักเคยโหมอารมณ์รัก
พัดพาสิ่งอุปสรรคหลักสร้างสรรค์
ไอรักเคยหลอมเราเคล้ายืนยัน
เธอคือขวัญทุกสิ่งอิงสวยงาม

๐ ก่อนเธอเคยเติมไฟให้ทุกครั้ง
ก้าวที่พลั้งเธอปลุกลุกอร่าม
ไฟวันนี้ฉันมอดวอดนิยาม
ตอบคำถามฉันนิด..ผิดสิ่งใด..(ระนาดเอก)

[สายใย]

ในวันเก่าเราเสริมช่วยเติมเชื้อ
คอยโอบเอื้อฉันมิตรผู้ชิดใกล้
ทุกปัญหาฝ่าฟันผ่านพ้นไป
เพราะเชื่อในใจภักดิ์เพื่อนรักกัน

แต่วันนี้เธอจ๋าไยพาเหียร
พูดวนเวียนว่ารักสมัครมั่น
หรือสัญญาให้ไว้ไม่สำคัญ
ว่าสัมพันธ์ฉันเพื่อนอย่าเลือนลาง

เธอมาย้ำคำถามถึงความผิด
ไม่เคยคิดติดใจในทุกอย่าง
ไฟที่เติมเสริมให้ในวันว้าง
เพียงระหว่างเพื่อนที่ดี...ใช่มีใจ...

[chaipan1999]

เกลี่ยขี้เถ้าจากเตาไฟที่ไกล้สิ้น
เติมถ่านดินถ่านหินให้แรงกล้า
โบกสะบัดพัดฟื้นให้คืนมา
พลิกชีวิตกลับชีวาให้เพิ่มพูน

สู้วันพรุ่งรุ่งแสงอันแรงร้อน
ใจอย่าอ่อนให้ร้อนแรงกว่าแสงสูรย์
หมุนคืนวันให้ผันผ่านเจิดจำรูญ
แล้วค่อยจูนร่างกายให้คลายลง...

  [/size]