| 03 มีนาคม 2014, 02:00:AM |
|
muneenoi
|
 |
« เมื่อ: 03 มีนาคม 2014, 02:00:AM » |
 ชุมชน
|
|
แต่งกลอนเพราะใจรัก
หนักใจเพราะตัณหา
เหว่ว้าเพราะฟุ้งซ่าน
สำราญด้วยพระธรรม..
|
|
|
| 03 มีนาคม 2014, 10:00:AM |
D
นักรบทุกบอร์ด
คะแนนกลอนของผู้นี้ 3313
 ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 3,894
ขอขอบพระคุณทุกภาพจาก Internet & Youtube ค่ะ
|
|
« ตอบ #1 เมื่อ: 03 มีนาคม 2014, 10:00:AM » |
ชุมชน
|
ยลยินคำพร่ำเผยพี่เปรยผ่าน
ทนนั่งอ่านกานท์ย้ำน้ำตาเอ่อ
มินึกเลยจะพบประสบเจอ
น้องหลงเผลอแอบชื่นระรื่นทรวง
นึกว่าที่ผ่านมาพี่ผาสุข
แท้คือคุกรัดรั้งขังเหนี่ยวหน่วง
ไยมิพูดตามจิตคิดทักท้วง
กลายที่หวงห่วงพี่น้องตีตรวน
จะตัดหางปล่อยวัดรู้ชัดแจ้ง
ไปจัดแจงเก็บของมิต้องหวน
ต่อไปนี้จบที"มุนีฯ"..ด้วน
รีบเลยด่วนก่อนเปลี่ยนใจมีดไล่ฟัน "ดิน" |
|
|
|
|
|
| 03 มีนาคม 2014, 03:04:PM |
|
muneenoi
|
|
« ตอบ #3 เมื่อ: 03 มีนาคม 2014, 03:04:PM » |
ชุมชน
|
ยลยินคำพร่ำเผยพี่เปรยผ่าน
ทนนั่งอ่านกานท์ย้ำน้ำตาเอ่อ
มินึกเลยจะพบประสบเจอ
น้องหลงเผลอแอบชื่นระรื่นทรวง
นึกว่าที่ผ่านมาพี่ผาสุข
แท้คือคุกรัดรั้งขังเหนี่ยวหน่วง
ไยมิพูดตามจิตคิดทักท้วง
กลายที่หวงห่วงพี่น้องตีตรวน
จะตัดหางปล่อยวัดรู้ชัดแจ้ง
ไปจัดแจงเก็บของมิต้องหวน
ต่อไปนี้จบที"มุนีฯ"..ด้วน
รีบเลยด่วนก่อนเปลี่ยนใจมีดไล่ฟัน "ดิน" อุตส่าห์หนีเข้าป่าหาสงบ
ยังถูกพบรังควานฐานที่มั่น
ตอนเราชวนไม่มาลีลารัน
เอาไงกันเธอจ๋าอย่าตีรวน
เธอกลัวผีหนีหน้าไม่มาด้วย
ถึงคราวซวยมุนีฤดีป่วน
หอบเสื้อผ้าลารักพักเซซวน
สู่ดวงทวนทำใจไกลพธู
กลางดงดอนหมอนหมิ่นถิ่นวิเวก
ถือเพศเฉกโยคีหนีอดสู
ยามเนาว์ดงพงไพรไกลโฉมตรู
จึงได้รู้ใจเพรียก เรียกหาเธอ
"มุนีน้อย"
|
แต่งกลอนเพราะใจรัก
หนักใจเพราะตัณหา
เหว่ว้าเพราะฟุ้งซ่าน
สำราญด้วยพระธรรม..
|
|
|
| 03 มีนาคม 2014, 03:11:PM |
|
ดอกกระเจียว
|
|
« ตอบ #4 เมื่อ: 03 มีนาคม 2014, 03:11:PM » |
ชุมชน
|
ยลยินคำพร่ำเผยพี่เปรยผ่าน
ทนนั่งอ่านกานท์ย้ำน้ำตาเอ่อ
มินึกเลยจะพบประสบเจอ
น้องหลงเผลอแอบชื่นระรื่นทรวง
นึกว่าที่ผ่านมาพี่ผาสุข
แท้คือคุกรัดรั้งขังเหนี่ยวหน่วง
ไยมิพูดตามจิตคิดทักท้วง
กลายที่หวงห่วงพี่น้องตีตรวน
จะตัดหางปล่อยวัดรู้ชัดแจ้ง
ไปจัดแจงเก็บของมิต้องหวน
ต่อไปนี้จบที"มุนีฯ"..ด้วน
รีบเลยด่วนก่อนเปลี่ยนใจมีดไล่ฟัน "ดิน" พึ่งจีบกันจะฟันกันมิทันไร
ขอได้โปรดอดใจเถิดพระขรรค์
มันอาจเสียวเฉี่ยวมาไปพัลวัล
เดี๋ยวต่างคนต่างฟันมันประไร
ฟันกันแล้วอาจซกมกโศกสะอื้น
ด้วยข่มขื่นซมแผลเจ็บไฉน
จึงห้ามทัพเก็บพระขรรค์ในทันใด
โปรดห้ามจิตห้ามใจไม่ฟันกัน
|
|
|
|
| 03 มีนาคม 2014, 03:46:PM |
|
ปู่ริน
|
|
« ตอบ #5 เมื่อ: 03 มีนาคม 2014, 03:46:PM » |
ชุมชน
|
มุนีน้อยหน่ายหายหน้าเข้าป่าพฤกษ์
หนีเรือนตึกใหญ่โอฬารผ่านขึ้นสวรรค์
บำเพ็ญเพียรภาวนาลาแจ่มจันทร์
อาศัยป่าพนาวัลย์..พักพิงกาย
ทิ้งน้อง..ดินกินน้ำตาพาหมองหม่น
อยู่เหมือนคนโดดเดี่ยวเปลี่ยวจุดหมาย
เพ้อรำพันคร่ำครวญหาจนวุ่นวาย
น่าเสียดายเมื่อวันวานที่ผ่านมา
ยังไม่สาย หนุ่มเมืองใต้ยังรัก..แท้
ถึงจะแก่ก็แข็งแกร่งดุจหินผา
ทำสวนปาล์มปลูกทุเรียนยางพารา
ชมสวนป่าน้ำพุร้อนพักผ่อนใจ
เสาร์อาทิตย์ชวนกินลมนั่งชมหาด
น้ำซัดซาดหาดทรายขาวดูน้ำใส
เที่ยวเกาะแก่งแหล่งปะการังในอ่าวไทย
เกาะพิทักษ์ล่องเรือไปไม่ลืมเลือน
รักหนุ่มใต้ใจซื่อถือความสัตย์
ทรัพย์สมบัติมีมากมายหาใครเหมือน
หนุ่มเหลือน้อย..คอยความหวังยังย้ำเตือน
ขอมีเพื่อน..ช่วยดูแล ยามแก่ชรา.
ริน ดอนบูรพา
๓ มี.ค.๕๗ |
|
|
|
|
|
|
|
|
| 03 มีนาคม 2014, 06:12:PM |
รพีกาญจน์
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 3482
ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 3,752
ทุกคนมีเครดิต แต่ทำลายได้ง่าย สร้างขึ้นใหม่ได้ยาก
|
|
« ตอบ #8 เมื่อ: 03 มีนาคม 2014, 06:12:PM » |
ชุมชน
|
มิหายดีขี้ขลาดหวาดผวา
ช่างเลือดเย็นเข่นฆ่าให้อาสัญ
อุตส่าห์หลบหลังไม้กลางไพรวัน
มื้อเช้าฉันกล้วยจี่ต่อชีวา
ปักกลดนอนผ่อนคลายหายใจคล่อง
อารมณ์ฟ่องนิมิตจิตหรรษา
ขจัดถากรากเหง้าเศร้าโศกา
แล้วยังมาตึงตังก่อรังควาน
ตอบหน่อยเธอเท่าไรผลักไสพี่
โทษมุนีผิดพลั้งถึงสังหาร
แสนหดหู่อยู่หงอทรมาน
ออกจากบ้านกะยึดประพฤติธรรม
คงหมดชายหมายซ้อนเง้างอนง้อ
เคียงเคลียคลอระรื่นชื่นเช้าค่ำ
จึงตะโกนโพนทะนาว่าขาดคำ
อุดหูทำนิ่งใบ้เถอะไม่ยิน
สูดอุ่นไอในป่าดีกว่าแน่
ย่างวัยแก่หมดกามวามถวิล
ละรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสจินต์
ละอองดินพ้นวันพลันลืมเอง
รพีกาญจน์
ขออภัยบูดบึ้ง ให้น้ำลำไยถูกมดกัด...  |
|
|
|
|
|
|
|
|
| 03 มีนาคม 2014, 11:51:PM |
|
muneenoi
|
|
« ตอบ #11 เมื่อ: 03 มีนาคม 2014, 11:51:PM » |
ชุมชน
|
มิหายดีขี้ขลาดหวาดผวา
ช่างเลือดเย็นเข่นฆ่าให้อาสัญ
อุตส่าห์หลบหลังไม้กลางไพรวัน
มื้อเช้าฉันกล้วยจี่ต่อชีวา
ปักกลดนอนผ่อนคลายหายใจคล่อง
อารมณ์ฟ่องนิมิตจิตหรรษา
ขจัดถากรากเหง้าเศร้าโศกา
แล้วยังมาตึงตังก่อรังควาน
ตอบหน่อยเธอเท่าไรผลักไสพี่
โทษมุนีผิดพลั้งถึงสังหาร
แสนหดหู่อยู่หงอทรมาน
ออกจากบ้านกะยึดประพฤติธรรม
คงหมดชายหมายซ้อนเง้างอนง้อ
เคียงเคลียคลอระรื่นชื่นเช้าค่ำ
จึงตะโกนโพนทะนาว่าขาดคำ
อุดหูทำนิ่งใบ้เถอะไม่ยิน
สูดอุ่นไอในป่าดีกว่าแน่
ย่างวัยแก่หมดกามวามถวิล
ละรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสจินต์
ละอองดินพ้นวันพลันลืมเอง
รพีกาญจน์
ขออภัยบูดบึ้ง ให้น้ำลำไยถูกมดกัด... "รพีกาญจน์"พูดชัดหัดฟังบ้าง
วอน"ดิน"นางวางหน้าอย่าทำเคร่ง
หน้าขาวสวยอาจดำทำนักเลง
ยานโตงเตงเกินวัยเพราะใจเคือง
๐
โมทนาเสียเถิดเกิดกุศล
มุนีพ้นเดชเธออย่าเห่อเรื่อง
ยามพี่มาถือศีลประทินเรือง
สัญญาเนื่องสองเรายังเฝ้าจำ
๐
ยามใดจิตพ้นหมองตามคลองพรต
จะเปลื้องปลดบาปใหญ่ให้งามขำ
จงอยู่เย็นเป็นสุขไร้ทุกข์นำ
จะสวดพร่ำภาวนาไปหาเธอ
๐
เข้าใจผิดเรื่องใดฤทัยแจ้ง
อย่าแสลงแคลงใจใคร่เสนอ
หากสองเราบุญเคียงเพียงละเมอ
คงได้เจอสันนิวาสมิคลาดคลา
 
"มุนีน้อย"
|
แต่งกลอนเพราะใจรัก
หนักใจเพราะตัณหา
เหว่ว้าเพราะฟุ้งซ่าน
สำราญด้วยพระธรรม..
|
|
|
|
