ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ไพร พนาวัลย์]

คนพิการรัก

คนพิการคนนี้เคยมีรัก
อกจึงหักจึงเดาะเปราะเสียแล้ว
อยากจะรักอยากจะหลงคงมีแวว
ทิ้งรอยแนวแผลเป็นเช่นเคยมา

กลัวเหลือเกินกลัวรักจะหักเปราะ
อกจะเดาะอีกครั้งจังเลยหนา
เคยเจ็บปวดรวดร้าวเศร้าอุรา
ทรมาเพียงไหนใยไม่จำ...

โอ้ใจเอ๋ยใจซื่อใยดื้อนัก
ยังจะรักเขาอยู่อีกไช่ไหม?
รู้ก็รู้ว่าเขานั้นมั่นดวงใจ
มีเยื่อใยกับคนอื่นชื่นอุรา

ยังจะมองยังจะปองรักอยู่ได้
ช่างไม่อายเขาจะหยันเอาเลยหนา
เป็นชาวดินควรเจียมใจในอุรา
ขออยู่ตามประสาคน พิการรัก

 

“ปรางค์ สามยอด”

[พิมพิลาไลย]

โอ้ความรักที่ชังประดังโถม
มันจู่โจมดวงใจไซร้ซอนหนัก
จนยับเยินเพลินลิ้มอิ่มเอมนัก
เธอจะรักหรือไม่ยังไงกัน

ใจเคยภักดิ์รักใคร่ใยมาเกลียด
เธอหยามเหยียดเคียดแค้นแม้นว่าฉัน
ต้องปวดร้าวฤดีทุกวี่วัน
เชิญเธอหั่นเธอเถือเนื้อหัวใจ

คำรักเธอเพ้อฝันกว่าฉันรู้
ก็ตกอยู่ในขั้นอันอ่อนไหว
พิการรักหนักหนากว่าสิ่งใด
พิการใจให้ท้อทรมาน

พิมพิลาไลย

[ไพร พนาวัลย์]

โอ้ ใจเอ๋ยใจหญิงยิ่งร้ายนัก
เคยรับรักจากชายคล้ายสงสาร
บอกคำรัก รักมาก จากดวงมาลย์
ต้องซมซานถูกผลาญพล่ามายาใจ

คนไม่รักเกลียดกันนั้นไม่แปลก
แต่ใจแหลกคนเคยรักมาผลักไส
เชิญเอามีดมาเชือดมาเฉือนใจ
ตัดแขนขาพี่เสียให้กายพิการ

กายพิการยังดีกว่ามาฆ่าพี่
จนใจนี้ปี้ป่นจนแดงฉาน
โปรดสงสารอย่างผลาญใจให้พิการ
มันแหลกรานจนหมดแล้วอย่าซ้ำเลย

 

“ปรางค์  สามยอด”

[มหาซัง]

คนพิการรัก

คนพิการคนนี้เคยมีรัก
อกจึงหักจึงเดาะเปราะเสียแล้ว
อยากจะรักอยากจะหลงคงมีแวว
ทิ้งรอยแนวแผลเป็นเช่นเคยมา

กลัวเหลือเกินกลัวรักจะหักเปราะ
อกจะเดาะอีกครั้งจังเลยหนา
เคยเจ็บปวดรวดร้าวเศร้าอุรา
ทรมาเพียงไหนใยไม่จำ...

โอ้ใจเอ๋ยใจซื่อใยดื้อนัก
ยังจะรักเขาอยู่อีกไช่ไหม?
รู้ก็รู้ว่าเขานั้นมั่นดวงใจ
มีเยื่อใยกับคนอื่นชื่นอุรา

ยังจะมองยังจะปองรักอยู่ได้
ช่างไม่อายเขาจะหยันเอาเลยหนา
เป็นชาวดินควรเจียมใจในอุรา
ขออยู่ตามประสาคน พิการรัก...“ปรางค์ สามยอด”


อกซ้ายแตกแหลกเหลวตกเหวช้ำ   
ถูกงามขำย่ำเหยียบจับเสียบหลัก
ประชาทัณบั่นใจตัดใยรัก   
แล้วแปรพรรคยักย้ายเปลี่ยนฝ่ายไป

จบสิ้นกันฝันเราเมื่อเขาห่าง   
สิ่งรอบข้างช่างหมองไม่ผ่องใส
สุดระทมขมขื่นยืนอาลัย   
ทิ้งเราไว้ให้เหงาและเศร้าทรวง

พิการรักหนักหนากว่าประหาร   
ทรมานปานจิตจะปลิดร่วง
อกซ้ายแตกแยกร่องเป็นปล่องกลวง 
ถูกพุ่มพวงลวงย่ำทำร้ายใจ...มหาซัง

[บ้านกลอนไทย]

๐ หากจะรัก จักพร้อม ต้องยอมพ่าย
ความเดียวดาย ทายทัก ดักรอแน่
ประหนึ่งฟ้า ตราไว้ ไม่ผันแปร
เป็นกระแส ส่งสาร มานานเนา

๐ แรกเริ่มรัก ถักทอ แตกกอยอด
ตามืดบอด อ๊อดอ้อน ตอนรักเขา
พอรักนาน พานบ่น หนอคนเรา
ความรักเก่า เบาหาย...ตามสายกาล

แบบว่า....ไม่รู้สิครับ ไม่ได้แต่งนานแต่งไม่ออก  อิอิ

   

 

[สายใย]

เมื่อความรัก ปักจิต ความคิดบอด
หวังเพียงพรอด รักกัน ในวันหวาน
แต่รักเขา ข้างเดียว เปลี่ยวดวงมาน
จึงซมซาน พิการรัก ต้องหักใจ

ชาติทหาร พิการแม้น แขนขาขาด
พลีเพื่อชาติ  อาจอยู่ ยิ้มสู้ไหว
กายพิการ พาลกร่าง อย่างภูมิใจ
ได้รับใช้ ทดแทน คุณแผ่นดิน

พี่ไปรบ กลับมา ในครานี้
ไยคนดี ลี้หาย ไม่คืนถิ่น
แขนขาครบ จบที่ใจ ไร้ยุพิน
รักโบยบิน ทิ้งทหาร  พิการรัก

[หM)u้@E]

หัวใจไร้ปีกกาง 

วางผ่างผาง ในป่าใหญ่

ลอยล่องไป ไม่ได้ไกล

ด้วยปีกใหญ่ ใกล้หมดแรง

          ....

ปีกแห่งความรัก ที่อ่อนหล้า

หัวใจแหว่หว้า และ หวั่นไหว

เพียงแค่คิดจะ เดิน ก็ หมดไฟ

 ได้แค่ถอนหายใจ "รักพิการ"

[สายลมสีขาว]

คนพิการ ความรัก โดนผลักไส
พร้อมดวงใจ ที่อ่อนแรง แห่งท่วงศิลป์
หมดแล้วรัก ที่เคยให้ ทั้งชีวิน
เหลือแต่เพียง ไอกลิ่น แห่งน้ำตา

หยาดสายฝน หล่นลง กระทบจิต
ใจอ่อนฤทธิ์ สิทธิ์ลง องค์อ่อนล้า
แตกสลาย มลายสิ้น ครั้งยิลมา
ด้วยภาษา ที่สาดใส่ ในน้ำคำ

เกลียดฉันมาก เลยเหรอ ตัดพ้อใส่
ทำดวงใจ พิการรัก ปักถลำ
จึงต้องทน อยู่ใน ห่วงทรงจำ
ซึ่งตอกย้ำ ตำใจ ตายทั้งเป็น

พิการรัก พิการแล้ว เหมือนแก้วแตก
ละเอียดแหลก เป็นผง คาตาเห็น
นี่นะหรือ พิษรัก แห่งไอเย็น
แม้กระเซ็น เพียงน้อย ก็ตายลง